هزارکیلومتر پیاده‌روی در برف به‌یاد مادر و همسر فقید
فهرست مطالب
- نورمن شوایبیک به مدت ۱۷ روز، بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر مسیر برفی را بین تاندر بی و خانه‌اش در منطقه بومی‌نشین وبک پیاده طی کرد و یک کپسول اکسیژن را با خود روی زمین کشید. او که یک بومی کاناداست می‌گوید این کپسول می‌توانست جان همسر او را نجات دهد. کپسولی که هیچ‌گاه در مرکز خدمات درمانی وبک نبود.
- این مطلب را می‌توانید در شماره ۲۶ هفته‌نامه چاپی آتش بخوانید. لینک دانلود
- اعتراض خانوادگی
- مسئولان چه می‌گویند؟
نورمن شوایبیک به مدت ۱۷ روز، بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر مسیر برفی را بین تاندر بی و خانه‌اش در منطقه بومی‌نشین وبک پیاده طی کرد و یک کپسول اکسیژن را با خود روی زمین کشید. او که یک بومی کاناداست می‌گوید این کپسول می‌توانست جان همسر او را نجات دهد. کپسولی که هیچ‌گاه در مرکز خدمات درمانی وبک نبود.
این مطلب را می‌توانید در شماره ۲۶ هفته‌نامه چاپی آتش بخوانید. لینک دانلود
سفر شوایبیک اوایل این هفته به پایان رسید. او کپسول را به داخل مرکز سیار درمانی این منطقه دورافتاده کشید، روی زانوهایش افتاد و با صدای بلند گریه کرد.
شوایبیک پیشتر در یک مصاحبه گفته بود: «من همسرم را از دست دادم و به شما می‌گویم که او قرار نبود بمیرد.»
شوایبیک می‌گوید وقتی در سپتامبر گذشته با همسرش لورا به مرکز درمانی وبک رسیدند او در نفس کشیدن مشکل داشت. در آن ساختمان فقط یک کپسول اکسيژن پر وجود داشت که آن هم قبل از رسیدن هلیکوپترهای امداد تمام می‌شود. او می‌گوید که با تنفس دهان به دهان به همسرش کمک کرده بود نفس بکشد و سپس از طریق هوایی او را به تاندر بی رسانده بودند. همسر او آنجا به مدت یک ماه تحت مراقبت ویژه قرار گرفت و به اندازه کافی بهبود پیدا کرد و توانست به بخش عادی بیمارستان منتقل شود. اما هشتم اکتبر از دنیا رفت.
اعتراض خانوادگی
چهار پسر این زوج در کنار جسی سوفا بهترین دوست لورا در این مسیر نورمن را همراهی کردند. به گفته نورمن، هدف از این پیاده‌روی بالا بردن آگاهی‌‌ها درباره کیفیت پایین خدمات درمانی در نقاط دورافتاده‌ای است که بومیان کانادا در آن زندگی می‌کنند.
مسئولان چه می‌گویند؟
این مشکلات به خوبی مستند شده است. در بهار گذشته، حسابرس کل کانادا گزارش تلخی منتشر کرد که در آن ارائه خدمات درمانی به مناطق دورافتاده محل زندگی بومیان در شمال انتاریو و مانیتوبا ارزیابی شده بود؛ جایی که مردم با چالش‌های سلامتی زیادی روبرو هستند و دسترسی محدودی به خدمات ایالتی دارند.
وزارت بهداشت کانادا در مناطق دورافتاده، ایستگاه‌های خدمات درمانی دایر کرده است که به عنوان اولین نقطه‌ی تماس با ساکنان نیازمند به خدمات درمانی عمل می‌کنند. در گزارش حسابرس کل آمده است که وزارت بهداشت کانادا ارزیابی‌های لازم را به عمل نیاورده است که آیا این مراکز حتی خدماتی که از نظر وزارت اساسی تشخیص داده شده است را به طور کامل ارائه می‌کنند یا نه.
علاوه بر این، وزارت بهداشت با بومیان این مناطق تماسی برقرار نکرده است تا از آنها بپرسد انتظار دارند این ایستگاه‌ها چه خدمات اساسی برای آنها ارائه دهند. پیاده‌روی شوایبیک موجب شد نماینده وزارت بهداشت در جلسه‌ای که سه‌شنبه برگزار شد وعده‌هایی بدهد.
کیت کان، مدیر منطقه‌ای امور بومیان وزارت بهداشت گفت: «ما اکنون در حال آغاز یک بازبینی کلی از تمام ایستگاه‌های درمانی‌مان در مناطق شمالی انتاریو هستیم. جدا از این، به‌زودی تمام ایستگاه‌های درمانی را با کپسول‌های اکسیژن جدید تجهیز خواهیم کرد. این تنها شروع کار است. پایان کار نیست. باید کار خیلی بیشتری در زمینه همکاری‌های کوتاه مدت، میان‌مدت و بلندمدت انجام بپذیرد.»
