یک کودک ۱۰ ساله که ۵۷ سال پیش سوار بر قایق بادی کوچکش، در آب‌های یخ‌زده دریاچه انتاریو گمشده بود و با کمک نیروهای امداد نجات پیدا کرد، حالا بعد از گذشت بیش از نیم قرن، دوباره به همانجا برگشته تا از نیروهای امدادگر قدردانی کند.
آقای David Blackmore که اهل محله Regent Park تورنتو بود، در غروب ۱۵ اپریل ۱۹۶۸ بدون اطلاع والدینش و با یک قایق بادی پنج فوتی، از ساحل Cherry وارد دریاچه شد. تنها چیزی که او به تن داشت، یک پلیور، شلوار جین و بوت بود.
او قایق را از یک فروشگاه تجهیزات نظامی خریده بود و می‌خواست به تنهایی قایق‌سواری در دریاچه را تجربه کند.
وقتی به خود آمد، منظره تورنتو از دیدش محو شده بود. امواج و باد شدید، او را ۸ کیلومتر از ساحل دور کرده بودند.
دیوید حدود ۱۰ ساعت در سرمای استخوان‌سوز و تاریکی، روی قایق بادی دوام آورد.
او فقط یک چیز را در ذهنش تکرار می‌کرد: «اگر زنده بمانم، زندگی‌ام را تغییر می‌دهم.»
در ساحل، عملیات جستجو با مشارکت ۷۵ پلیس، ۱۰۰ داوطلب، دو هواپیمای نیروی هوایی سلطنتی، چند هلیکوپتر، قایق‌های پلیس بندر و قایق‌های خصوصی از Burlington و Pickering شروع شده بود.
در نهایت، یک کشتی تحقیقاتی گارد ساحلی که بیش از ۳۸۵ هزار کیلومتر در آب‌های Great Lakes سفر کرده بود، موفق شد او را در ساعت ۵:۴۵ صبح پیدا کند.
کودک نجات‌یافته که کاملا یخ زده بود، توان حرکت نداشت و در گوشه قایق مچاله شده بود. خدمه کشتی او را بالا کشیدند، در پتو پیچیدند و با شکلات داغ گرمش کردند.
او سال‌ها بعد به یاد آن حادثه، کتابی به نام The Captain and the Kid نوشت و زندگی‌اش را وقف کمک به کودکان و راه‌اندازی برنامه‌های جوانان در کامیونیتی خودش کرد.
از آنجایی که دیوید مطمئن نبود والدینش در آن زمان از پلیس و نیروهای امدادی تشکر کرده‌اند یا خیر، خودش در ۶۷ سالگی دست به کار شد و ایمیلی برای پلیس تورنتو فرستاد.
در پاسخ، پلیس از او دعوت کرد در تور یادبودی در دریاچه شرکت کند؛ سفری دوباره به همان آب‌ها، این بار نه برای ماجراجویی کودکانه، بلکه برای قدردانی از یک نجات تاریخی.
در این مراسم، همسر، دو برادر و دختر دیوید همراه او بودند.
