آقای Murray Sinclair، که نقش مهمی در مستندسازی میراث بازماندگان مدارس شبانه‌روزی بومی کانادا داشت، در ۷۳ سالگی درگذشت
آقای Murray Sinclair، اولین قاضی بومی منیتوبا و دومین قاضی بومی در کانادا که نقش مهمی در مستندسازی میراث بازماندگان مدارس شبانه‌روزی بومی کانادا داشت، در ۷۳ سالگی در وینی‌پگ درگذشت.
او در سال‌های اخیر در وضعیت نامناسبی از نظر سلامتی قرار داشت و با نارسایی قلبی دست و پنجه نرم می‌کرد.
آقای Sinclair، رئیس سابق کمیسیون حقیقت و آشتی Truth and Reconciliation Commission بود و بیشتر به دلیل اقدامات خود در این کمیسیون شناخته می‌شود.
گزارش نهایی او و همکارانش در این کمیسیون، داستان‌ها و میراث بازماندگان مدارس شبانه‌روزی بومی کانادا را مستند کرد.
حاصل این گزارش، ۹۴ فراخوان برای اقدام بود که به نقشه راهی برای کانادا در جهت پیشبرد آشتی با مردم بومی تبدیل شد.
آقای Sinclair در ۲۴ ژانویه ۱۹۵۱ در Selkirk منیتوبا به دنیا آمد و یکی از اعضای بومی Peguis First Nation بود.
او زمانی که تنها یک سال داشت، مادر خود را از دست داد و توسط پدربزرگ و مادربزرگش بزرگ شد.
آقای Sinclair از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد و بعدها در دانشگاه وینی‌پگ در رشته جامعه‌شناسی و تاریخ تحصیل کرد و سپس در رشته حقوق ادامه تحصیل داد.
او در مدت ۲۵ سال کار در سیستم قضایی، بر دعاوی مدنی و کیفری و همچنین قوانین بومی و حقوق بشر تمرکز داشت.
در مارچ ۱۹۸۸، او به عنوان معاون قاضی دادگاه استانی منیتوبا منصوب شد و تا سال ۲۰۱۶ به عنوان قاضی در استان خدمت کرد.
در همان سال، از Sinclair خواسته شد به عنوان یکی از کمیسیونرهای تحقیقات عمومی در اداره عدالت و مردم بومی منیتوبا به همراه قاضی Al Hamilton خدمت کند.
نتیجه تحقیقات آنها تقریبا ۳۰۰ توصیه بود که تاثیر عمیقی بر سیستم قضایی کانادا داشت.
چند سال بعد، Sinclair تحقیقات جراحی قلب کودکان منیتوبا در مورد مرگ ۱۲ کودک در مرکز علوم سلامت وینی‌پگ در سال ۱۹۹۴ را نیز هدایت کرد.
او در سال ۲۰۰۹، برجسته‌ترین سمت خود را به‌عنوان رئیس کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا برعهده گرفت.
این کمیسیون وظیفه مستندسازی سوء‌استفاده و نسل‌کشی فرهنگی انجام‌شده توسط دولت فدرال و نهاد کلیسا در طول ۱۵۰ سال فعالیت سیستم مدارس شبانه‌روزی بومیان در کانادا را برعهده داشت.
یادآور می‌شود، در قرن گذشته، هزاران نفر از فرزندان بومی در کانادا به زور از خانواده‌های‌شان جدا شده و به مدارس شبانه‌روزی ویژه تحت نظر کلیسا اعزام شدند که بیشتر شبیه زندان و دژ نظامی بود.
