شانس شما برای اینکه بتوانید در کانادا خانه بخرید، همان زمانی که به دنیا آمده‌اید، تعیین شده است

با همه اقداماتی که دولت برای تسهیل در گرفتن وام خانه و بازپرداخت آن فراهم کرده، ولی باز هم در کانادای امروز، گهواره‌ای که شما در آن به دنیا آمده‌اید، تعیین‌ می‌کند که آیا شما هرگز کلید خانه‌ی خودتان را در دست خواهید گرفت یا نه.

طر‌ح‌های اخیر دولت برای کمک به خریداران خانه در کانادا، مانند افزایش دوره‌ی استهلاک مورگیج به ۳۰ سال و بالا بردن سقف قیمت برای مورگیج‌های بیمه شده از یک به ۱.۵ میلیون دلار، با واکنش‌های متفاوتی مواجه شده است.

ولی یک نکته واضح است: این اقدامات تنها بدهی‌های بزرگتر را برای مدت طولانی‌تری امکان‌پذیر می‌سازد.

به علاوه، سیاست‌هایی که قدرت خرید را برای برخی بهبود می‌بخشد، به طور اجتناب‌ناپذیری قدرت خرید مسکن را برای عده‌ی دیگری کاهش می‌دهد.

آنهایی که فاقد ثروت خانوادگی هستند یا واجد شرایط دریافت کمک از نزدیکان خود نیستند، خود را در بازاری پررقابت‌تر می‌یابند که به خاطر همین مداخلات دولتی، تورم بیشتری پیدا کرده است، و همه‌ی اینها به عمیق‌تر شدن شکاف‌های اجتماعی-اقتصادی منجر می‌شود.

بر اساس گزارشی از بانک CIBC، که داده‌های آن تا میانه‌ی ۲۰۲۴ را پوشش می‌دهد، نسبت آن دسته از خریداران خانه‌اولی که از خانواده‌های خود کمک دریافت کرده‌اند، از ۲۰۱۵ به میزان ۵۵ درصد افزایش داشته و از ۲۰ درصد به ۳۱ درصد رسیده است.

همچنین میانگین کمک‌هایی که خریداران خانه‌اولی دریافت کرده‌اند، هم از ۲۰۱۹ به این سو ۷۳ درصد رشد داشته و به ۱۱۵ هزار دلار رسیده است.

این ارقام بدان معنی است که امکان خریدن خانه به شکل فزاینده‌ای به موقعیت مالی والدین افراد بستگی پیدا کرده است.

بازار مسکن امروز، دیگر یک زمین بازی هم‌تراز نیست که همه بتوانند با سخت‌کوشی و پس‌انداز معقول جای پایی در آن برای خود باز کنند.