سفر باورنکردنی دو مجروح جنگ جهانی؛ آنها یک قرن پیش با عصا از آلبرتا تا انتاریو پیاده‌روی کردند
صد سال پیش، دو سرباز کانادایی که در جنگ جهانی اول پای خود را از دست داده بودند، کاری کردند که هنوز هم باورنکردنی است. آنها تصمیم گرفتند با عصا از آلبرتا تا انتاریو پیاده‌روی کنند.
این دو نفر که George Hincks و Marshall McDougall پس از آشنایی در بیمارستانی نظامی در کلگری، از تبعیض‌ها و نگاه تحقیرآمیز نسبت به جانبازان خسته شده بودند و در سال ۱۹۲۳ سفر ۳۰ کیلومتری روزانه خود را آغاز کردند تا نشان دهند ناتوانی، مانع اراده نیست.
این سفر خارق‌العاده ۶۰ سال پیش از ماراتن امید Terry Fox انجام شد، اما برخلاف فاکس، نام این دو قهرمان تا امروز در سایه مانده بود؛ تا اینکه Eric Story تاریخ‌پژوه دانشگاه وسترن در لندنِ انتاریو، با جست‌وجو در مجلات قدیمی نظامی، ماجرای آنها را دوباره زنده کرد.
او می‌گوید: «باورکردنی نیست که آنها با عصا و بدون امکانات امروزی، روزی ۳۰ کیلومتر راه می‌رفتند. زیر بغل‌شان زخم می‌شد و با درد ادامه می‌دادند، اما تسلیم نشدند.»
این دو جانباز که سفرشان را از کلگری تا Thunder Bay ادامه دادند، از پایه‌گذاران نخستین جنبش‌های آگاهی‌بخش درباره حقوق افراد دارای معلولیت در کانادا به شمار می‌روند.
در زمانی که جامعه صنعتی تازه در حال شکل‌گیری بود و معلولان را «غیرمولد» می‌دانستند، آنها ثابت کردند که توان و پشتکارشان از بسیاری دیگر بیشتر است.
هینکس و مک‌دوگال اعضای انجمن Amputations Association of the Great War بودند، نهادی که بعدها به خیریه معروف War Amps تبدیل شد.
شعار آنها «آنچه باقی مانده اهمیت دارد»، الهام‌بخش نسل‌های بعدی جانبازان شد.
خانم Lauren McDougall، یکی از بستگان مارشال می‌گوید: «من به این بخش از تاریخ خانواده‌ام افتخار می‌کنم. داستان آنها یادآوری می‌کند که هنوز هم بعد از صد سال باید درباره نگرش‌های ناعادلانه نسبت به ناتوانی‌ها حرف بزنیم.»
