در حالی که دولت فدرال کانادا در سال‌های اخیر مسیر درخواست پناهندگی را دشوارتر کرده، گزارش جدیدی پیشنهاد می‌کند که راه‌حل این بحران نه در افزایش محدودیت‌ها، بلکه در مدرن‌سازی روندهای موجود نهفته است.
مقاله‌ای از Alina Murad نشان می‌دهد که سیاست‌هایی مانند الزام ویزا برای شهروندان مکزیک و بستن مسیرهای غیررسمی مانند Roxham Road، نه تنها مانع از ورود متقاضیان واقعی نشده، بلکه باعث ایجاد مشکلات شدید اداری، روانی و معیشتی برای پناهجویان شده است.
گفتنی است، خانم Murad به‌عنوان هماهنگ‌کننده روابط رسانه‌ای و امور حمایتی در مرکز پناهندگان مستقر در مونترال فعالیت دارد.
بر اساس داده‌های رسمی، ۸۳ درصد از افرادی که به جلسه دادگاه مهاجرت می‌رسند، پناهندگی دریافت می‌کنند. با این حال، بسیاری از این افراد باید ۴ تا ۱۰ ماه برای دریافت اجازه کار منتظر بمانند، در حالی که بر اساس قانون، این زمان باید حداکثر ۳۰ روز باشد.
در این مدت، افراد قادر به تأمین معیشت خود نبوده، از دسترسی به خدمات عمومی محروم مانده و مجبور به زندگی در پناهگاه‌ها یا استفاده از فود بانک‌ها می‌شوند.
این سیستم نه به دلیل حجم زیاد درخواست‌ها، بلکه به خاطر ساختار فرسوده و کاغذبازی‌های اداری ناکارآمد است که در دهه‌های گذشته طراحی شده و به‌روزرسانی نشده‌اند.
راه‌حل پیشنهادی در این گزارش، الگوبرداری از سوئد است؛ جایی که پناهجویان بعد از عبور از بررسی‌های امنیتی، کارت شناسایی موقتی دیجیتال دریافت می‌کنند.
این کارت حاوی QR codeهایی است که به تمام مدارک مهم مانند ورک پرمیت، وضعیت درخواست پناهندگی و … دسترسی می‌دهد.
اجرای چنین سیستمی در کانادا می‌تواند:
- روند اداری را تسریع کند،
- فشار را از دوش سازمان‌های خدماتی و دولتی بردارد،
- به پناهجویان امکان دهد از همان ابتدا وارد جامعه شده و کار کنند.
گزارش تاکید می‌کند که سیاست‌های ضد مهاجرت، واقعیت‌های مهاجرت اجباری را نادیده می‌گیرند و تصویری نادرست از پناهجویان به عنوان افراد «بار» بر دوش سیستم ارائه می‌دهند، در حالی که موانع ساختاری مانع مشارکت آنها می‌شود.
