مارک کارنی و باز هم دولت اقلیت لیبرال؛ آیا ائتلاف برای تشکیل دولت به بخشی از ساختار سیاست کانادا تبدیل شده است؟

اگر حزب لیبرال، در انتخابات روز دوشنبه، تنها ۳ کرسی بیشتر در پارلمان به دست آورده بود، مارک کارنی می‌توانست دولت اکثریت خود را تشکیل دهد، اما حالا او نیاز دارد با یک حزب دیگر ائتلاف کند تا بتواند دولت تشکیل دهد و لوایح خود را در پارلمان تصویب کند؛ و این یعنی دولت اقلیت.

حزب لیبرال در انتخابات دوشنبه ۱۶۹ کرسی از ۳۳۸ کرسی مجلس عوام را به دست آورد، در حالی که برای پیروز مطلق و تشکیل دولت اکثریت نیاز به ۱۷۲ کرسی داشت.

با توجه به ترکیب جدید پارلمان، لیبرال‌ها برای تصویب لوایح خود باید حمایت یکی از سه حزب دیگر یعنی NDP، محافظه‌کاران یا Bloc Québécois را جلب کنند. در دوره گذشته در دوره دولت اقلیت جاستین ترودو، آن‌ها با حزب NDP توافقی تحت عنوان Supply and Confidence داشتند که باعث تداوم دولت‌شان شد. اما هنوز معلوم نیست که این همکاری در دوره جدید هم ادامه پیدا خواهد کرد یا نه.

رهبر محافظه‌کاران چگونه از قطار اتاوا جا ماند؟

همه اینها در حالیست که Pierre Poilievre، رهبر حزب محافظه‌کار، کرسی خود در حوزه Carleton را از دست داده است؛ حوزه‌ای که از سال ۲۰۰۴ هفت بار متوالی در آن پیروز شده بود و برای بیش از ۲۰ سال نمایندگی آن را برعهده داشت.

در این انتخابات، Bruce Fanjoy از حزب لیبرال با کسب حدود ۵۱ درصد آرا موفق به شکست او شد و Poilievre با حدود ۴۶ درصد آرا دوم شد. مارک کارنی در پاسخ به پرسشی درباره احتمال برگزاری انتخابات میاندوره‌ای برای بازگشت Poilievre به مجلس عوام گفت: «باید ببینیم چه پیش می‌آید.»

پیشینه دولت‌های اقلیت در کانادا

اما درباره شرایط سیاسی برای دولت کارنی، ‌Michele Cadario، مشاور ارشد Paul Martin نخست‌وزیر سابق، معتقد است که در آینده نزدیک، هیچ‌کدام از احزاب اپوزیسیون به‌دنبال سرنگونی دولت نخواهند بود. او همچنین اشاره کرد که جلب نمایندگان احزاب دیگر برای پیوستن به دولت، گرچه دشوار و زمان‌بر است، اما در تاریخ کانادا بی‌سابقه نیست.

در سال ۲۰۰۵، Belinda Stronach از حزب محافظه‌کار به کابینه لیبرال پیوست تا دولت Paul Martin بتواند از یک رأی اعتماد کلیدی عبور کند. در سال ۲۰۰۶ نیز Stephen Harper موفق شد David Emmerson، نماینده لیبرال را به کابینه خود بیاورد.

دولت اقلیت کارنی، مشابه بسیاری از دولت‌های اخیر کانادا، ناچار خواهد بود با رویکرد «رای‌به‌رای» پیش برود؛ مسیری که اگرچه شکننده است، اما در سیاست کانادا به یک الگوی تکرارشونده تبدیل شده است.