استیون هارپر متولد ۳۰ آوریل؛ نخست‌وزیر محافظه‌کار عصر جدید کانادا
این یکشنبه یعنی ۳۰ آوریل تولد استیون هارپر است و او ۵۷ ساله می‌شود. نخست‌وزیر سابق کانادا، سال‌های طولانی در سیاست کانادا حضور داشته و تولد او بهانه‌ای است که یک بار دیگر، زندگی سیاسی و شخصی او را بررسی کنیم.
استیون هارپر رهبر حزب محافظه‌کار کانادا از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۵ نخست‌وزیر کانادا بود. او متولد ۱۹۵۹ در تورنتوست و مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته‌ی اقتصاد از دانشگاه کلگری دریافت کرده است. او پس از چند دوره نمایندگی در مجلس عوام، در ۲۰۰۶ به عنوان نخست‌وزیر کانادا برگزیده شد. هارپر هوادار کاهش مالیات‌ها و رشد نیروی نظامی بود و با پیروزی محافظه‌کاران در انتخابات فدرال ۲۰۱۱ و کسب اکثریت آرا توسط آنان موقعیت او نیز مستحکم‌تر شد. دوران زمام‌داری هارپر به عنوان نخست‌وزیر پس از شکست از جاستین ترودو نامزد لیبرال‌ها در سال ۲۰۱۵ به پایان رسید.
استیون هارپر جوان
استیون هارپر ۳۰ آوریل ۱۹۵۹ در تورنتو به دنیا آمد. او در دوران دبیرستان به باشگاه لیبرال‌های جوان پیوست که بعدها مشخص شد اولین گام در یک زندگی سیاسی فعال بوده است. هارپر بعد از اتمام دبیرستان به آلبرتا نقل مکان کرد و در آنجا به مدت سه سال در صنعت نفت مشغول به کار شد. او سپس در دانشگاه کلگری به تحصیلات خود ادامه داد و در رشته‌ی اقتصاد موفق به اخذ مدرک کارشناسی (۱۹۸۵) و کارشناسی ارشد (۱۹۹۱) شد. او در همین دوران فعالیت‌های سیاسی خود را به شکل جدی‌تری پی گرفت و دستیار اجرایی جیم هاوکس عضو پارلمان از حزب محافظه‌کاران پیشرو در کلگری بود.
هارپر پس از مدتی نسبت به دورنمای فعالیت‌های سیاسی سرخورده شد که دلیل آن افول اهمیت این منطقه در ارتباط با موضوعات ملی بود. او در سال ۱۹۸۶ از هاوکس جدا شد. اما یک‌سال پس از آن درگیر تأسیس یک حزب جدید شد که قرار بود پاسخی به نگرانی‌های او و سایر موسسین باشد؛ حزب اصلاح‌کانادا با گرایش‌های اجتماعی محافظه‌کارانه.
هارپر بر روی نردبام سیاست
هارپر با تجربه‌ای که در سیاست و تحلیل‌های سیاسی پیدا کرده بود مدارج ترقی را در حزب اصلاح به تدریج پیمود و در سال ۱۹۹۳ به عنوان نماینده‌ی این حزب در مجلس عوام انتخاب شد. او در همان سال با لاورین تسکی ازدواج کرد که ثمره‌ی این ازدواج دو فرزند با نام‌های بنیامین و راشل است. هارپر بعد از یک مشاجره با رهبر حزب اصلاح، پرستون مانینگ، تصمیم گرفت که در رقابت‌های ۱۹۹۷ خود را بار دیگر نامزد نکند و پس از مدتی خود را در مقام رهبری یک گروه دست راستی به نام ائتلاف شهروندان ملی یافت. فلسفه‌ی این ائتلاف بر پایه‌ی کاهش مالیات‌ها و سرمایه‌داری بازار آزاد شکل گرفته بود. همچنین آنها مخالف نوع واکنش دولت کانادا در مقابل جنبش جدایی‌خواه استان کبک بودند. هارپر هنگامی که شرایط سیاسی را مساعد تشخیص داد در تابستان ۲۰۰۱ از ریاست این ائتلاف کناره‌گیری و در مدت کوتاهی نامزدی خود را برای رهبری حزب اتحاد کانادا که جانشین حزب اصلاح شده بود اعلام کرد.
در زمستان همان سال پیروزی نصیب هارپر شد و او در اوایل ۲۰۰۲ زیر بیرق حزب اتحاد راهی پارلمان شد. چند سال بعد بادهای سیاسی موافق باز هم وزیدن گرفت و حزب اتحاد با ادغام در حزب محافظه‌کاران پیشرو حزب محافظه‌کاران را تشکیل داد، که در ۲۰۰۴ هارپر ریاست آن را بر عهده گرفت.
نخست‌وزیری هارپر
هارپر به عنوان یک نماینده‌ی محافظه‌کار و با تشکیل یک حکومت اقلیت در فوریه‌ی ۲۰۰۶ به عنوان بیست و دومین نخست وزیر کانادا سوگند یاد کرد و به این ترتیب به ۱۳ سال سلطه‌ی لیبرال‌ها بر حکومت پایان داد. او ثابت کرد که هوادار ثابت قدم سرمایه‌داری لسه فر (اقتصادی که با هر گونه دخالت دولت مخالف است)، دولت کوچک و محافظه‌کاری اجتماعی است. طرز فکر نومحافظه‌کارانه‌ی دولت هارپر همچنین بر روی کاهش مالیات‌ها و توسعه‌ی نیروهای نظامی متمرکز بود و البته در اختیار گرفتن آب‌های قطبی و منابع انرژی موجود در آن یکی از دلایلی دانسته می‌شود که کانادا توانست از بحران مالی ۲۰۰۸ به سلامت عبور کند. در مورد روابط خارجی، دولت هارپر قویاً طرفدار اسرائیل بود و نیروهای نظامی کانادا را به افغانستان فرستاد. این دولت در مورد موضوعات داخلی رویکرد سخت‌گیرانه‌تری را در مقابل مجرمان در پیش گرفت و به شکل قابل ملاحظه‌ای بودجه‌ی سازمان زندان‌ها را افزایش داد.
در مارس ۲۰۱۱ اقدام دولت هارپر در مخفی نگاه داشتن اطلاعات مالی مربوط به فعالیت‌های خود اهانت به پارلمان تشخیص داده شد و در دوم ماه مه انتخابات عمومی زودهنگام برگزار شد. اما بر خلاف انتظارها هارپر با موضعی نیرومندتر از این انتخابات بیرون آمد و توانست با به دست آوردن اکثریت پارلمان (۱۶۶ کرسی) دولت اکثریت تشکیل دهد. نتیجه‌ی این انتخابات که به منزله‌ی اعلام پشتیبانی عمومی از سیاست‌های هارپر بود به دولت او این امکان را داد که به تلاش‌های خود برای کوچک ساختن دولت و کاستن از هزینه‌های عمومی ادامه دهد و قانون جنجال برانگیزی را به تصویب برساند که به موجب آن برای مقابله با تهدیدات تروریستی، دولت اختیارات بیشتری برای نظارت بر شهروندان پیدا می‌کرد. دولت هارپر همچنین از پیمان کیوتو عقب‌نشینی کرد و تصمیم گرفت با آزادی عمل بیشتری با مسائل محیط زیست برخورد کند که این امر اعتراضات شدیدی را در میان گروه‌های فعال دراین زمینه برانگیخت.
هارپر و رابطه با ایران
رابطه ایران و کانادا در زمان نخست‌وزیری هارپر همواره با چالش‌های مختلفی روبرو بود و حتی کار به جایی رسید که هارپر در سال‌های پایانی نخست‌وزیری خود، تمام روابط دیپلماتیک کانادا و ایران را قطع، و سفارت کانادا را در تهران تعطیل کرد. ایران نیز در پی این اتفاق، سفارتخانه خود را در کانادا تعطیل کرد و روابط ایران و کانادا به پایین‌ترین میزان خود رسید. ضمن اینکه کانادا مانند آمریکا تحریم‌هایی بیشتر از آنچه شورای امنیت تصویب کرد را علیه ایران به اجرا گذاشت.
انتخابات ۲۰۱۵
هارپر در میانه‌ی یک رسوایی مالی مربوط به اعضای دولت و اعتراضات عمومی به‌خاطر موضع گیری‌اش در مقابل زن مسلمانی که در یک مراسم شهروندی از پوشیدن نقاب منع شده بود، در انتخابات اکتبر ۲۰۱۵ از جاستین ترودو نامزد ۴۳ ساله از حزب لیبرال شکست خورد و لیبرال‌ها توانستند با به دست آوردن ۱۸۴ کرسی اکثریت را نیز به دست آورند. به دنبال این شکست هارپر کرسی خود در مجلس عوام را حفظ اما از سمت رهبری حزب محافظه‌کار کناره‌گیری کرد.
هارپر که هوادار دو آتشه‌ی بازی هاکی است در ۲۰۱۳ کتابی را با عنوان یک بازی بزرگ: لیفز فراموش شده و خیزش هاکی حرفه‌ای منتشر کرد. او نوازنده‌ی پیانو نیز هست و بارها با یک گروه راک در مناسبت‌های مربوط به حزب محافظه‌کار به اجرای موسیقی پرداخته است.
