خداحافظ پدربزرگ ۳۰۰ ساله؛ سرنوشت یک درخت تاریخی در انتاریو

شماره ۸۴ هفته نامه آتش را از اینجا دانلود کنید

پدربزرگ ۳۰۰ سال داشت که با تبر از پا در آمد. خیلی‌ها می‌گویند، او قبل از ضربه‌های تبر، هنوز زنده بود. همسایه‌هایش تا حالا، هزار بار این خواب را دیده‌ بودند که پدربزرگ افتاده‌است. هر بار که خواب می‌دیدند، جزئیات خواب کمی تغییر می‌کرد ولی کلیت خواب، همان افتادن پدربزرگ بود.

همسایه‌ها به تعبیر خواب اعتقادی نداشتند ولی فهمیده بودند عمر پدربزرگ به پایان رسیده است.

درخت بلوط قرمز باشکوه، در منتهی‌الیه شمالی تورنتو، اینقدر عمر کرده بود که پدربزرگ تمام درخت‌های بلوط شمرده شود. اما عمر او به پایان رسیده‌ است.

پدربزرگ که اسم او را «درخت‌باشکوه» گذاشته‌اند، در پشت خانه‌ای در .St. Lucie Dr کنار رودخانه‌ Humber در شمال .Weston Rd و .Sheppard Ave. W قرار دارد. گمان می‌رود این درخت بیش از ۳۰۰ سال عمر داشته باشد.

درخت باشکوه در طول دوران زندگی خود، غیر از تکان خوردن در باد و سایه انداختن، وظایف دیگری هم برعهده گرفته‌ است. این درخت قرن‌ها میوه‌ بلوط داده، برای گوزن‌ها و حیوانات وحشی دیگر غذا فراهم کرده و جایی برای پنهان شدن در بازی قایم‌باشک و پریدن روی شاخه‌های بلندش برای بازی گرگم به هوای بچه‌ها بوده است. پدربزرگ، نقش فانوس دریایی را برای بومیان New Credit در «میسیساگا» و سربازان بریتانیایی که از مسیر رودخانه‌ Humber می‌گذشتند ایفا کرده است.

تکه‌های درخت در دستان هنرمندان

«تروو کومر»، عضو دفتر رابط کامیونیتی شعبه‌ ۱۲ پلیس تورنتو، به همراه «گولیو ویلانی» مشغول اره کردن یک الوار ۱۰۰ ساله از «درخت‌باشکوه» می‌گوید: «ما می‌خواهیم این درخت را نجات دهیم و کاری کنیم که داستان آن همچنان ادامه داشته باشد. آنها این درخت را «پدربزرگ» می‌نامند.»

کومر می‌گوید: «از این درخت در تمام مسیر «اوریلیا» به سمت دریاچه‌ انتاریو، به عنوان علامتی برای تشخیص راه استفاده می‌شده‌ است. واقعا مایه شرمساری است اگر چنین درخت ۳۰۰ ساله‌ای صرفا‌ سوزانده شده و از بین برده شود.»

این درخت به صورت قطعه قطعه بریده خواهد‌شد و در اختیار هنرمندان قرار خواهد گرفت تا برای ماندگار شدن خاطره درخت، از آن اشیاء جدید بسازند. همچنین با استفاده از آن، به کودکان منطقه‌ «وستون» درس تاریخ داده خواهد شد.

یک تیم درخت‌شناس به خدمت گرفته خواهد شد تا شاخه‌های مرتفع‌تر و تنه‌ درخت را، که پهن‌تر از یک اتومبیل است، پایین بکشند. آنها سپس قادر خواهند بود که سن دقیق این بلوط قرمز را تعیین کنند.

کومر قصد دارد بر روی قطعه‌ای بزرگ و چهار فوتی از الوار به دست آمده از درخت، کنده‌کاری کند و آن را به مجسمه‌ای بزرگ از یک میوه‌ بلوط تبدیل خواهد کرد؛ با این امید که در یکی از مراکز محلی به نمایش گذاشته شود.

خداحافظی با سایه پدربزرگ

«ویلانی»، از اوایل دهه‌ ۱۹۷۰ که به خانه‌ فعلی خود نقل مکان کرد در همسایگی این درخت زندگی کرده‌است. او می‌گوید این درخت بخشی از زندگی و خانواده‌ او شده است.

ویلانی می‌گوید: «من سایه‌ام را از دست خواهم داد، اما خواهم توانست باغچه‌ جدیدی پرورش دهم.» او می‌گوید در فصل برگ‌ریزان، بین ۳۰ تا ۴۰ کیسه برگ درخت جمع می‌کرده‌است: «حالا دیگر همه چیز تمام است. خیلی حیف شد، چون واقعا‌ درخت خوبی بود.»

ویلانی، سال‌ها پیش که بچه‌هایش کوچک بودند درمیان تنه درخت و روی بعضی از شاخه‌های آن، با آنها گرگم به هوا بازی می‌کرد. حالا که درخت را بریده‌اند می‌گوید: «درخت واقعا‌ با شکوهی است. بچه‌های من در کنار این درخت بزرگ شدند و در میان شاخه‌های آن بازی کردند. ولی این درخت هم مثل هر چیز دیگری در زندگی است که باید روزی از آن جدا شوید.»