این پرونده که در دادگاه تجدیدنظر مهاجرت کانادا مطرح شده و برای آن رای هم صادر شده، یکی از نمونه‌های مهم و قابل‌تأمل در سیستم مهاجرت کاناداست که نشان می‌دهد صرف داشتن پاسپورت کانادایی برای اسپانسرشیپ همسر، همیشه کافی نیست؛ بلکه نیت واقعی برای بازگشت و زندگی در کانادا باید به‌وضوح و با اسناد قوی اثبات شود.

در این پرونده، خانم ب ب، یک شهروند ۴۲ ساله کانادا که سال‌هاست در ایران زندگی می‌کند، در سال ۲۰۲۳ تصمیم می‌گیرد اسپاهمسر ایرانی‌اش را اسپانسر کند. آن‌ها یک فرزند هم دارند که در کانادا به دنیا آمده و در نتیجه شهروند کاناداست. اما نکته مهم اینجاست: او از سال ۲۰۰۳ در ایران ساکن بوده، هیچ سابقه شغلی یا ملکی در کانادا ندارد و حتی خانواده نزدیکش نیز در ایران زندگی می‌کنند.

قاضی پرونده، آقای Mark Ferrari، تأکید کرده که دلایل ارائه‌شده برای بازگشت خانم ب به کانادا سطحی و فاقد برنامه‌ریزی دقیق بوده‌اند. برای مثال، او به جزئیاتی مثل ناآشنایی با مالیات، نداشتن برنامه کاری، و نبود زمان‌بندی مشخص برای مهاجرت اشاره کرده است.

اداره مهاجرت هم پیش‌تر با ارسال Fairness Letter به او هشدار داده بود که باید اثبات کند پس از ورود همسرش، خودش نیز به کانادا بازخواهد گشت. اما پاسخ او قانع‌کننده نبوده و در نتیجه، با استناد به همین قانون، پرونده رد شده است.

این تصمیم برای مهاجرانی که سال‌ها خارج از کانادا زندگی کرده‌اند و حالا می‌خواهند خانواده‌شان را بیاورند، یک زنگ خطر است.

رسانه آتش در این مطلب نگاهی دقیق‌تر به رأی دادگاه، مدارک بررسی‌شده، و نکاتی که ممکن است در پرونده‌های مشابه سرنوشت‌ساز باشند، انداخته است. #دادگاه_مهاجرت_کانادا

 

دادگاه تجدیدنظر مهاجرت کانادا، درخواست یک خانم ایرانی شهروند کانادا برای اسپانسرشیپ همسر ایرانی او را رد کرد. قاضی پرونده تشخیص داده است که او قصد واقعی برای اقامت در کانادا ندارد و بنابراین شرایط لازم برای اسپانسرشیپ را ندارد.

خلاصه پرونده:

خانم ب، شهروند ۴۲ ساله کانادا که سال ۱۹۹۶ به این کشور مهاجرت کرده، از سال ۲۰۰۳ تاکنون در ایران زندگی می‌کند. او در سال ۲۰۲۳ از خارج از کشور برای اسپانسرشیپ همسرش م، شهروند ۳۸ ساله ایران، درخواست داد.

این زوج در سال ۲۰۲۱ پس از آشنایی در فضای مجازی ازدواج کرده و یک فرزند پسر دارند که در سال ۲۰۲۲ به دنیا آمده و تابعیت کانادا دارد.

ادعاهای شاکی:

خانم ب در دادگاه اعلام کرده که قصد دارد همراه با همسر و فرزندش به کانادا بازگردد و برای این منظور تحقیقات اولیه درباره شرایط مسکن، هزینه‌ها و اشتغال انجام داده است. او همچنین گفت که قصد دارد در کانادا ادامه تحصیل دهد.

موضع اداره مهاجرت کانادا (IRCC):

اداره مهاجرت به این دلیل که خانم ب در کانادا اقامت ندارد، نامه‌ای برای شفاف‌سازی Fairness Letter برای او ارسال کرد. اما پس از بررسی پاسخ او، درخواست را رد کرد. این قانون تصریح می‌کند که شهروندی که خارج از کانادا زندگی می‌کند، فقط در صورتی می‌تواند همسر یا فرزند وابسته‌اش را اسپانسر شود که اثبات کند پس از اقامت دائم همسر، به کانادا بازخواهد گشت.

تحلیل قاضی دادگاه:

قاضی Mark Ferrari در بررسی پرونده به این نتیجه رسید که مدارک ارائه‌شده از سوی شاکی برای اثبات قصد بازگشت به کانادا کافی نیست. موارد زیر از جمله دلایل کلیدی دادگاه برای رد درخواست بود:

• خانم ب از سال ۲۰۰۳ در ایران زندگی می‌کند و فقط سه بار به کانادا سفر کرده که حتی یکی از تاریخ‌ها نیز با مدارک ورود تطابق نداشت و این موجب تضعیف اعتبار شهادت او شد.
• او در کانادا ملکی ندارد، سابقه شغلی ندارد و خانواده درجه‌ یک او نیز در ایران زندگی می‌کنند.
• تصمیم زوج برای مهاجرت در شرایطی گرفته شده که طی پنج سال اخیر اوضاع اقتصادی و سیاسی ایران تغییری نکرده و دلیل قانع‌کننده‌ای برای زمان‌بندی کنونی ارائه نشده است.
• برنامه‌ریزی آن‌ها برای بازگشت به کانادا سطحی و فاقد جزئیات ضروری بود؛ به‌عنوان مثال، آشنایی ناکافی با مالیات یا نبود برنامه شغلی مشخص.

رأی نهایی:

بر اساس بررسی‌ها، قاضی اعلام کرد که به احتمال زیاد، خانم ب پس از دریافت اقامت برای همسرش، در کانادا ساکن نخواهد شد. بنابراین، او شرایط لازم برای حمایت به‌عنوان اسپانسر را ندارد. در نتیجه، دادگاه درخواست تجدیدنظر را رد کرد.

وضعیت تجدیدنظر:

این تصمیم توسط هیئت تجدیدنظر مهاجرت صادر شده و در متن رأی، اشاره‌ای به امکان تجدیدنظر در مراجع بالاتر نشده است. با این حال، احکام این نهاد در برخی شرایط ممکن است قابل درخواست بازنگری قضایی در دادگاه فدرال باشند.