این زوج خانه خود را در تورنتو فروختند و در برمپتون اجاره‌نشین شدند

کمتر کسی پیدا می‌شود که حاضر باشد خانه خود را که در یک موقعیت مکانی عالی قرار دارد، بفروشد و در یک خانه اجاره‌ای زندگی کند و تازه از این کار، خوشحال و راضی هم باشد.

اما Ramesh و همسرش Jayani این کار را انجام داده‌اند و این روزها از زندگی و تصمیم‌شان رضایت دارند.
این خانواده‌ که ۳ بچه قد و نیم قد دارند، سال ۲۰۱۰ یک کاندوی ۲ خوابه خریدند اما چند سال بعد شرایط زندگی‌شان تغییر کرد؛ طوری که تصمیم گرفتند با پولی که از فروش خانه به دست می‌آورند، کارهای دیگری انجام دهند.

این زوج در حال حاضر، بین خرید یک خانه و داشتن استرس زیاد برای پرداخت ماهانه اقساط سنگین آن و اجاره‌نشینی و داشتن خیال راحت‌تر، گزینه دوم را انتخاب کرده‌اند.

شما می‌توانید در این مطلب، ماجرای اجاره‌نشینی این زوج، آن هم با داشتن ۳ بچه کوچک و دلایلی که آنها برای این کار داشتند، را بخوانید.

Ramesh Arulchelvan، چهل ساله و مشاور IT است. همسر او Jayani Perera-Arulchelvan، نیز ۳۸ سال دارد و به‌عنوان مشاور روابط عمومی فعالیت می‌کند. Malina، هفت ساله، Kishan، چهار ساله و Elias، سه ماهه نیز فرزندان این خانواده هستند.
خانواده‌ای ۵ نفره که خانه خود را فروختند و حالا در خانه‌ای اجاره‌ای زندگی می‌کنند

این خانواده 5 نفره در کاندویی با ۲ اتاق خواب و یک Den در حدود تقاطع خیابان‌های King و Jarvis تورنتو زندگی می‌کردند، اما حالا خانه‌ آنها یک ملک اجاره‌ای ۳ خوابه دیتچد در برمپتون است.  در ادامه، می‌توانید ماجرای نقل مکان آنها به خانه جدید را از زبان خودشان بخوانید.

کاندویی ۲ خوابه که در سال ۲۰۱۰ خریدیم و موقعیت آن عالی بود

جایانی: ما در سال ۲۰۱۰، یک کاندوی ۲ خوابه با یک اتاق دن در King and Jarvis با قیمت کمتر از ۴۵۰ هزار دلار خریدیم.
رامش: هر دوی ما در downtown کار می‌کردیم. دفتر من در Yonge and College بود و جایانی در دانشگاه و Dundas کار می‌کرد. به همین دلیل، موقعیت مکانی خانه برای هر دوی ما عالی بود و پیاده تا محل کار می‌رفتیم.

ماجرای بچه‌دار شدن، باعث شد به فکر تغییر محل زندگی‌مان بیافتیم

جایانی: در سال ۲۰۱۲، متوجه شدیم که به زودی بچه‌دار می‌شویم و شروع کردیم به بررسی هزینه‌های نگهداری فرزند. هزینه‌ها گران بود و حدودا ماهی ۱۵۰۰ دلار می‌شد. همچنین، باید از یک سال زودتر در لیست انتظار ثبت‌نام می‌کردیم. برای همین، شروع کردیم به صحبت کردن در مورد اینکه آیا باید در دان‌تاون بمانیم یا خیر.

زندگی اجتماعی ما در این منطقه بود ولی اگر آنجا می‌ماندیم پول کافی برای انجام کارهایی که می‌خواستیم انجام دهیم، مثل سفرهای خانوادگی یا بیرون غذا خوردن نداشتیم.

داشتن حمایت خانواده، زندگی ما را نجات داد

رامش: در سال ۲۰۱۳، کاندوی خود را اجاره دادیم و به خانه والدین جایانی در میسی‌ساگا نقل مکان کردیم. در این مدت، توانستیم زندگی دور از مناطق شهری را تجربه کنیم.

جایانی: داشتن حمایت از طرف خانواده، زندگی ما را نجات داد. علاوه بر این، در آن منطقه پارک‌های زیادی وجود داشت و فروشگاه‌های اقلام ضروری در نزدیکی ما بود که می‌توانستیم وسایل ضروری مثل پوشک بچه را از آنجا بخریم.

آنجا هزینه‌های نگهداری کودک هم پایین‌تر بود و حدودا ماهی ۹۰۰ دلار می‌شد. چیزی که برایم جالب بود، این بود که تعداد زیادی از مراکز نگهداری کودک در تورنتو بعد از اینکه مالینا به دنیا آمده بود با ما تماس می‌گرفتند، در حالی که ما دیگر ساکن آن شهر نبودیم.

رامش: بعد از حدود یک سال زندگی در میسی‌ساگا، شروع به گشتن دنبال خانه در مناطقی مانند اوکویل، برلینگتون و برمپتون کردم. نواحی اطراف میسی‌ساگا و Bovaird Drive در برمپتون را دوست داشتیم. جایانی خانواده بزرگی در برمپتون داشت و زندگی کردن در اطراف این منطقه، برای ما و بچه‌ها مهم بود.

کاندوی‌مان را فروختیم و به این نتیجه رسیدیم که زندگی در خانه اجاره‌ای را امتحان کنیم

جایانی: یک تاون‌هاوس ۱۲۰۰ فوت مربعی در برمپتون، حدود ۴۵۰ هزار دلار قیمت داشت که به نظر نمی‌رسید برای ما مناسب باشد. ما در سال ۲۰۱۵، کاندوی خود را با قیمت ۷۷۰ هزار دلار فروختیم.

رامش: مقداری از سود آن را سرمایه‌گذاری کردیم، برخی از بدهی‌های خود را پرداختیم و به جای آن یک تاون‌هاوس 3 خوابه اجاره کردیم. هزینه اجاره آن فقط ماهی هزار و ۷۰۰ دلار بود. منتظر تولد فرزند دوم بودیم و جایانی تصمیم گرفت که به مرخصی زایمان برود.

ما به این نتیجه رسیده بودیم که زندگی در خانه اجاره‌ای برای ما راحت‌تر است و استرس کمتری دارد.

چرا اجاره‌نشین شدیم؟

جایانی: ما به تازگی به یک خانه بزرگتر دیتچد در همان منطقه در برمپتون نقل مکان کردیم. این خانه ۳ خوابه در نزدیکی مرز Georgetown قرار دارد. اجاره این خانه فقط ماهی ۱۸۰۰ دلار است.

برخی از افراد نمی‌توانند درک کنند که چرا ما اجاره‌نشین هستیم ولی جواب این سوال، ساده است. اگر ما خانه‌ای می‌خریدیم، من نمی‌توانستم برای خودم کار کنم یا زمان زیادی برای گذراندن با بچه‌هایم داشته باشم.

در حال حاضر نمی‌خواهیم زیر بار اقساط وام مسکن برویم

رامش: به تازگی از خانه‌ای در منطقه خودمان بازدید کردیم. این خانه شبیه خانه‌ای است که اجاره کرده‌ایم و قیمت آن هم ۱.۱ میلیون دلار است. اقساط وام این خانه ماهی ۴ هزار تا ۵ هزار دلار می‌شود به اضافه مالیات بر املاک.

آیا دلمان می‌خواهد که برای مدت ۲۵ سال، نصف درآمد خود را خرج این خانه کنیم؟ جواب این سوال در حال حاضر، منفی است.