دادگاه مهاجرت کانادا درخواست زن ایرانی برای تمدید اقامت دائم او، به دلایل بشردوستانه را، نپذیرفت

یک زن ایرانی که با وجود داشتن اقامت دائم PR، ولی از سال ۲۰۱۶ در کانادا حضور نداشته، نتوانست دادگاه را متقاعد کند که اقامت دائم خود را حفظ کند.

او در سال ۲۰۱۱، و در سن ۲۰ سالگی، به عنوان فرزند وابسته، به همراه خانواده‌اش اقامت دائم کانادا را دریافت کرد، اما پس از یک ماه به اتفاق خانواده‌اش، به ایران بازگشت.

او در سال ۲۰۱۶ هم یک ماه دیگر به کانادا آمد، اما پس از آن دیگر در این کشور حضور نداشته است.

طبق قوانین کانادا، افراد برای حفظ اقامت دائم، باید در هر بازه ۵ ساله حداقل ۲ سال در کانادا باشند. خانم م. و. در دوره بررسی‌شده، یعنی ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۳، هیچ حضوری در کانادا نداشته است.

او درخواست خود را بر اساس شرایط بشردوستانه مطرح کرد و گفت که در ایران تحت فشارهای اجتماعی و قبیله‌ای بوده و بعدا هم که به ایتالیا رفته، در آنجا نیز با نژادپرستی مواجه بوده  است.

دادگاه با وجود پذیرش سختی‌های زندگی او، اعلام کرد که او به‌صورت مستقل تصمیم گرفته در خارج از کانادا زندگی کند و هیچ وابستگی خانوادگی یا حرفه‌ای در این کشور ندارد.

⚖️ دادگاه در حکم خود، درخواست این زن ایرانی را رد کرد و تأکید کرد که عدم رعایت تعهدات اقامتی نمی‌تواند بدون دلیل قانع‌کننده نادیده گرفته شود. این تصمیم نهایی است و او نمی‌تواند درخواست تجدیدنظر بدهد.

دادگاه تجدیدنظر مهاجرت کانادا Immigration Appeal Division یا IAD درخواست خانم م. و.، شهروند ایرانی، را برای حفظ وضعیت اقامت دائم او رد کرد.

او که از سال ۲۰۱۶ در کانادا حضور نداشته، خواستار دریافت تراول داکیومنت Travel Document به منظور بازگشت به این کشور بود.

پیشینه پرونده

خانم م. و. در سال ۲۰۱۱ در سن ۲۰ سالگی، به عنوان فرزند وابسته، همراه با خانواده‌اش اقامت دائم PR کانادا را دریافت کرد، اما پس از یک ماه، همراه خانواده به ایران بازگشت.

خانواده او در سال ۲۰۱۶ یک بار دیگر برای مدت یک ماه به کانادا آمدند، اما والدینش در نهایت وضعیت اقامت خود را لغو کردند.

خانم م. و. از آن زمان تاکنون در کانادا نبوده و در سال ۲۰۲۳ برای دریافت تراول داکیومنت درخواست داد.

طبق قوانین مهاجرتی کانادا، برای حفظ اقامت دائم، فرد باید در هر بازه پنج‌ساله، حداقل دو سال در کانادا حضور فیزیکی داشته باشد.

در بررسی دوره پنج‌ساله ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۳، مشخص شد که خانم م. و. در این مدت هیچ‌گونه حضوری در کانادا نداشته است.

تصمیم افسر مهاجرت این بود که با وجود شرایط بشردوستانه و دلسوزانه، ولی این عوامل برای حفظ اقامت او کافی نیستند.

دلایل درخواست خانم م. و.

خانم م. و. اذعان داشت که شرایط اقامتی کانادا را نقض کرده است، اما از دادگاه درخواست کرد که با در نظر گرفتن شرایط خاصش، اقامت دائم او را حفظ کند.

او عمده دلایل خود را چنین عنوان کرد:

• تبعیض جنسیتی و فشارهای اجتماعی و قبیله‌ای در ایران که باعث محدود شدن آزادی‌های شخصی او شده است.
• ازدواج اجباری در سال ۲۰۱۸ و تلاش او برای استقلال که منجر به مهاجرتش به لهستان و سپس ایتالیا شد.
• تجربه نژادپرستی در ایتالیا و نگرانی از بازگشت به ایران.
• قصد او برای برگزاری یک نمایشگاه هنری درباره حقوق زنان ایرانی در کانادا که توسط یک سازمان فرهنگی ایتالیایی حمایت می‌شود.

تحلیل دادگاه و دلایل رد درخواست

هیئت تجدیدنظر مهاجرت اعلام کرد که برای اعطای معافیت بشردوستانه، شرایط باید «قابل توجه و متقاعدکننده» باشند. در بررسی پرونده خانم م. و.، دادگاه به چند عامل کلیدی توجه کرد:

۱ – عدم رعایت شرایط اقامت

خانم م. و. در مجموع تنها دو ماه در کانادا حضور داشته و در ۱۳ سال گذشته هیچ ارتباط قابل‌توجهی با این کشور نداشته است.

۲ – تصمیمات فردی برای ماندن در خارج از کانادا

دادگاه پذیرفت که او در سال‌های اولیه به دلیل وابستگی به خانواده امکان تصمیم‌گیری مستقل نداشته است، اما پس از ۲۰۱۶، او خود تصمیم گرفت که به کانادا بازنگردد.

انتخاب او برای ادامه تحصیل در ایتالیا، هرچند از نظر مالی منطقی بوده، اما توجیهی برای نقض تعهدات اقامت دائم نیست.

۳ – نبود خانواده یا وابستگی در کانادا

خانم م. و. هیچ خویشاوندی در کانادا ندارد و از نظر دادگاه، از دست دادن وضعیت اقامت او باعث سختی برای هیچ خانواده‌ای در کانادا نمی‌شود.

۴ – ادعاهای مربوط به سختی زندگی در ایران و ایتالیا

دادگاه سختی‌های زندگی را در ایران پذیرفت، اما تأکید کرد او موفق شده در خارج از ایران زندگی کند و به تحصیلات خود ادامه دهد.

از آنجا که او در ایتالیا توانسته زندگی و تحصیل کند، دادگاه تشخیص داد که او گزینه‌های دیگری برای ادامه زندگی دارد و نیازی به اقامت در کانادا ندارد.

۵ – عدم سابقه زندگی در کانادا

دادگاه اشاره کرد که احساس علاقه به کانادا و شناخت از ارزش‌های آن، دلیل کافی برای حفظ اقامت دائم نیست. خانم م. و. هیچ‌گونه سرمایه‌گذاری، شغل یا ارتباط اجتماعی در کانادا نداشته و تا سال ۲۰۲۳ هم تلاشی برای بازگشت نکرده است.

نتیجه‌گیری دادگاه

با در نظر گرفتن تمام این عوامل، دادگاه تجدیدنظر مهاجرت اعلام کرد که شرایط خانم م. و. برای دریافت معافیت بشردوستانه کافی نیست و درخواست او رد می‌شود.

آیا این حکم قابل تجدیدنظر است؟

این تصمیم نهایی است و خانم م. و. دیگر نمی‌تواند از طریق دادگاه تجدیدنظر مهاجرت برای حفظ اقامت خود اقدام کند. او اگر بخواهد در کانادا زندگی کند، باید از طریق یکی از روش‌های قانونی مهاجرتی جدید اقدام کند.