چرا پناهجوی افغان بازداشتی در آمریکا نمی‌تواند به خانواده‌اش در کانادا بپیوندد؟
وقتی خانم شفیقه جلالی Shafiqa Jalali، مادر ۵۷ ساله افغان، همراه با همسر و چهار فرزندش بعد از دو ماه عبور از جنگل‌ها، رودخانه‌ها و حتی گذر از مرگ در مسیر، بالاخره به تورنتو رسید و خبر قبولی پناهندگی‌اش را گرفت، باید روز شادی زندگی‌اش می‌بود. اما او در خانه پناهجویان Romero House تنها یک چیز را فریاد می‌زد: «محمدم کجاست؟»
محمد یوسفی، کوچک‌ترین پسر خانواده، هنوز در زندانی در هیوستون تگزاس گرفتار است؛ پسری ۲۷ ساله که روزی در هرات درس اقتصاد می‌خواند و وقتش را صرف کمک به زنان و دختران فقیر می‌کرد. طالبان او را ربود، شکنجه کرد و به کار اجباری کشاند.
او در فرصتی معجزه‌آسا از دست طالبان گریخت و مثل خانواده‌اش راهی سفر پرخطر شد؛ از ایران به دبی، از آنجا به برزیل و بعد با قاچاقچیان از دل جنگل‌های بارانی و رودهای خروشان تا رسیدن به مرز آمریکا. اما برخلاف دیگر اعضای خانواده، شانس با او یار نبود و از سپتامبر سال گذشته در بازداشت مهاجرتی آمریکاست.
دادگاه آمریکا پذیرفته بود که او آزاد شود و به کانادا بیاید؛ جایی که خانواده‌اش حالا در این کشور پناهندگی گرفته‌اند. اما دولت کانادا از صدور مجوز ورود موقت برایش خودداری کرده و این یعنی محمد هر لحظه ممکن است به افغانستان بازگردانده شود؛ جایی که مادرش مطمئن است طالبان دوباره به سراغ او می‌آید.
در تورنتو، داوطلبانی مثل Rachel Brewer شب و روز دنبال جمع‌آوری کمک مالی و حقوقی برای نجات او هستند. وکیل خانواده، Erin Simpson، هشدار داده که اگر کانادا اقدام فوری نکند، فرصت نجات محمد از دست می‌رود.
خانم جلالی می‌گوید: «محمد پسر مهربانی است، بعد از کار وقتش را صرف خرید خوراکی برای کودکان بی‌سرپرست می‌کرد. حتی در مسیر مهاجرت، هر بار به خواهر و برادرهایش پیام می‌داد کجا توقف کنند تا برای من میوه تازه بخرند.»
حالا همین پسر مهربان پشت میله‌های زندان در انتظار سرنوشتی تاریک است.
اما مادر، با چشمانی پر از اشک و صدایی لرزان، فقط یک جمله را تکرار می‌کند: «کانادا، لطفا کمک کن. شاید زنده نمانم تا دوباره محمدم را ببینم.»
