در سال ۱۹۷۷ در استان ساسکاچوان کانادا خانه‌ای ساخته شد به نام «Saskatchewan Conservation House». این خانه نشان داد که می‌شود با استفاده از نور خورشید و طراحی درست، مصرف انرژی را خیلی کم کرد. این خانه پایه‌گذار ایده «Passive House» بود.
خانه با دیوارهای ضخیم، سقف عایق‌بندی قوی و پنجره‌های سه‌جداره ساخته شد. هوابندی بسیار بالایی داشت و از دستگاهی استفاده می‌کرد که هوای تازه را وارد می‌کرد و گرمای آن را نگه می‌داشت. چیزی که امروز در خیلی از خانه‌های مدرن دیده می‌شود.
با این‌که این ایده موفق بود، سال‌ها در آمریکای شمالی جدی گرفته نشد. مثل خودروهای برقی که زمانی محبوب بودند، اما کنار گذاشته شدند. بیشتر خانه‌ها هنوز هم فقط با استانداردهای حداقلی کد ساختمانی ساخته می‌شوند؛ یعنی چیزی مثل گرفتن نمره «D منفی» در کارنامه.
امروز بعضی استان‌ها مثل انتاریو، کبک و شهر ونکوور قوانین سخت‌تری برای مصرف انرژی دارند.
به‌عنوان مثال، خانه‌ای در کبک که قبل از آگوست ۲۰۱۲ ساخته شده باشد، مصرف انرژی بالاتری نسبت به خانه‌ای دارد که فقط یک ماه بعد و با استانداردهای جدید ساخته شده است. بر اساس استانداردهای جدید، دیوارها باید عایق بیشتری داشته باشند، و همین باعث می‌شود خانه‌های جدیدتر هزینه انرژی کمتری داشته باشند.
مخالفان می‌گویند هزینه اولیه ساخت خانه‌های کم‌مصرف بالاست، اما طرفداران تاکید دارند که این هزینه در بلندمدت با صرفه‌جویی در قبض‌های انرژی و افزایش ارزش ملک جبران می‌شود.
با توجه به بحران تغییرات اقلیمی، استفاده دوباره از ایده «Passive House» دیگر یک انتخاب نیست، بلکه یک ضرورت است.
با بحران تغییرات اقلیمی و افزایش دی‌اکسیدکربن، به نظر می‌رسد بازگشت به اصول «Passive House» و طراحی‌های خورشیدی دیگر یک انتخاب لاکچری نیست؛ بلکه ضرورتی حیاتی است.
اما اگر به روند تغییر استانداردهای ساختمانی نگاه کنیم، به نظر می‌رسد تا رسیدن به سطح «Saskatchewan Conservation House» باید نزدیک به صد سال صبر کنیم.
