گزارش تصویری یک عکاس از تورنتوی همیشه شلوغ، وقتی که شهر ارواح شده بود
تورنتو از امروز دوباره به لاک‌داون مرحله دو بازگشت؛ یک بازگشت به دوران پیشین در فصل بهار وقتی که همه چیز در شهر متوقف شده بود.
مقامات تورنتو از مردم خواسته‌اند که در خانه‌ها بمانند، جز برای کارهای ضروری از خانه خارج نشوند، بیش از ۵ نفر نباید دورهم باشند و بیزینس‌ها هم موظف هستند از کارکنان خود بخواهند از خانه کار کنند.
یک سال پیش هم دقیقا همین اتفاق افتاد و شهر یک باره متوقف شد. همه چیز در سکوت و سکون فرو رفت.
Daniel Neuhaus دبیر سرویس عکاسی نشریه تورنتو لایف در آن روزها به سراغ خیابان‌ها رفت، سراغ پارک‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس و مترو، مراکز خرید و بالاخره خیابان‌ها و میدان‌های دان تاون تورنتو که همیشه جمعیت در آن موج می‌زده است.
عکس‌هائی که او گرفته تورنتوی همیشه شاد و سرزنده را نشان می‌دهد که به شهری با فضاهای خالی و خلوت و سکوتی وهم‌آور تبدیل شده است، درست مانند شهر ارواح.
گزارش او را می‌خوانیم و عکس‌های او را می‌بینیم که وهم‌آور است و یاد‌آور فیلم‌های آخرالزمانی.
ترافیک، شلوغی مترو، عجله برای ناهار و سروصدا و همهمه در شهر، همگی با فضاهای خالی و خلوت و سکوتی وهم‌آور جایگزین شده است. تورنتو شبیه شهر ارواح شده است.
اوایل پاندمی، قبل از اینکه شهر قرنطینه شود، من سوار موتورم بودم، برای خرید اقلام ضروری به فروشگاه می‌رفتم، پوتین به پا داشتم، دستکش دستم بود و کلاه ایمنی تمام صورتم را پوشانده بود. خلاصه، برای گشتن در اطراف شهر کاملا مجهز بودم و فاصله اجتماعی را هم رعایت می‌کردم.
من به‌عنوان مدیر عکاسی Toronto Life، همیشه دنبال ماجراهای شهر هستم؛ از اعتراضات و جشن‌ها گرفته تا هر آنچه که مردم را دور هم جمع می‌کند و تصاویر نمادین می‌سازد. ولی پاندمی یک ماجرای متفاوت است.
وقتی کووید ۱۹ وارد شهر شد، خبری از شهروندان خشمگین در حال تظاهرات در Queen’s Park نبود. همچنین، از سوپراستارهایی که فاتحانه از خیابان دانشگاه عبور می‌کنند، هیچ خبری نبود.
در شهر راه افتادم تا اتفاقات اولین روزهای کرونا در تورنتو را ثبت کنم
تورنتو در یک روز تعطیل نشد، ولی بسیاری از کسب‌وکارها بسته شدند و من می‌دانستم این وظیفه ماست که این تغییر روند شهر را ثبت کنیم.
در تاریخ ۱۹ مارچ شروع کردم به گشت‌وگذار در شهر و به مکان‌های عمومی که معمولا شلوغ بودند، سر زدم: ایستگاه Union Station در ساعت شلوغ روز، مرکز Eaton Centre در ساعت ناهار و میدان Yonge-Dundas در بیشتر ساعات روز.
مرکز Eaton Centre یکی از اولین جاهایی بود که کاملا خالی شد. تعداد کمی از مردم که در میان مغازه‌های بسته پرسه می‌زدند، شبیه توریست‌های خسته در یک صحنه متروکه از فیلم به نظر می‌رسیدند. در ایستگاه Union Station کرایه را پرداختم تا سوار TTC شوم، سپس در اطراف PATH پرسه زدم.
ریتم زندگی در تورنتو، محو و ناپدید شده بود
در طول صبح، با یک نگهبان امنیتی متعجب و تعدادی از افراد دیگر روبه‌رو شدم که به نظر گیج و سرگردان بودند. غیر از آن، فقط سکوت بود. رفت‌وآمد، سریع و راحت شده بود و راحت‌تر از آن، پارک کردن بود. ریتم زندگی در تورنتو، محو و ناپدید شده بود.
روزهای گرم و آفتابی، آدم را بیشتر آزار می‌داد. این در حالی است که تورنتو در روزهای آغاز بهار معمولا در بهترین حالت خود قرار دارد و خیابان‌ها پر از مردمی می‌شود که انگار از خواب زمستانی بیدار می‌شوند و بیرون می‌آیند.
دنبال صحنه‌های دراماتیک بودم، اما هیچ منظره‌ای پیدا نکردم
با آمدن پاندمی، اهالی تورنتو به جای صف کشیدن برای برانچ یکشنبه، برای خرید موادغذایی کنسروی و پاستای خشک صف می‌کشیدند. همین‌طور که صف‌های غذا طولانی‌تر و خیابان‌ها و اماکن عمومی خلوت‌تر می‌شد، من تصمیم گرفتم صحنه‌های دراماتیک را ثبت کنم، ولی در نهایت، نتوانستم هیچ منظره‌ای پیدا کنم.
خیابان‌هایی که غالبا شلوغ بودند، بزرگراه‌ها، مراکز خرید، ایستگاه‌های قطار، مترو، پارک‌ها و میدان‌های عمومی، همگی به شکل وهم‌آوری خالی شده بودند.
در ادامه، مجموعه‌ای از عکس‌های ثبت شده در زمان توقف شهر را می‌بینید.
فودکورت Eaton Centre
پنجشنبه ۱۹ مارچ، ساعت ۱۲ و ۴ دقیقه ظهر
این فودکورت بزرگ در Eaton Centre معمولا در ساعت ناهار، بسیار شلوغ است. وقتی من از این فودکورت بازدید کردم، ورودی آن بسته بود و میز و صندلی‌ها جمع شده بود. انگار که در یک قلمرو کشف‌نشده قرار داشته باشید.
Union Station
پنجشنبه ۱۹ مارچ، ساعت ۱۲ و ۲۸ دقیقه ظهر
این ایستگاه با معماری Beaux-Arts بیشتر از اینکه قطب مرکزی حمل‌ونقل در یک کلان‌شهر باشد، شبیه یک کلیسای جامع اروپایی یا یک موزه در ساعات تعطیلی به نظر می‌رسید.
Queen and Spadina
شنبه ۲۱ مارچ، ساعت ۶ و ۳۸ عصر
این اولین آخر هفته بهار بود و یکی از آن غروب‌های شهر که در حالت عادی باید شلوغ و سرزنده و پرهیاهو باشد، با افرادی که مشتاقانه جمعیت را کنار می‌زنند تا به رستوران برسند و سر یک میز بنشینند.
بلوار Lake Shore
شنبه ۲۱ مارچ، ساعت ۷ و ۹ دقیقه عصر
سکوتی ترسناک سراسر شهر را فرا گرفته بود. من هرگز این بلوار را تا این اندازه خلوت و بدون ترافیک ندیده بودم.
College Street
شنبه ۲۱ مارچ، ساعت ۷ و ۳۷ دقیقه عصر
در گشت‌وگذارهای خودم متوجه علائمی در شهر شدم که پیام‌های امیدبخش و اخطاردهنده داشتند. در این عکس می‌خواستم نشان دهم که این پیام‌های کوچک چگونه می‌توانند حال و هوای آدم را عوض کنند.
متروی Yonge
دوشنبه ۲۳ مارچ، ساعت ۸ و ۵۲ دقیقه صبح
این روز همان روزی بود که وضعیت اضطراری در شهر اعلام شد؛ یعنی درست یک روز بعد از ثبت اولین مرگ بر اثر کرونا در تورنتو. آن روز رسما از کسب‌وکارها خواسته شد تا تعطیل کنند. بنابراین، من دوباره به Union رفتم تا مسیری که رفته بودم را دنبال کنم و ببینم همه‌چیز چطور تغییر کرده است.
King Station
دوشنبه ۲۳ مارچ، ساعت ۸ و ۵۳ دقیقه صبح
می‌خواستم مطمئن شوم چیزهایی که می‌دیدم واقعی هستند. برای همین، سوار قطار شدم و به یک ایستگاه رفتم و دوباره برگشتم. احساس می‌کردم که آخرین بچه باقی مانده تراموای خانه تسخیر شده CNE هستم.
Union Station
دوشنبه ۲۳ مارچ، ساعت ۹ صبح
به ایستگاه Union Station برگشتم. چهره‌های تنهایی را دیدم که انگار به سمت آخرین دفاتر باز می‌رفتند. با آنها احساس همدلی می‌کردم. دفاتر Toronto Life در تاریخ ۱۳ مارچ بسته شدند و از آن زمان من به تنهایی کار می‌کردم.
Brookfield Place
دوشنبه ۲۳ مارچ، ساعت ۹ و ۱۱ دقیقه صبح
مسیرم را در PATH ادامه دادم و در BCE place توقف کردم. اینجا غالبا سوژه عکاسی است و همیشه زیباست، ولی هیچ وقت تا این اندازه خلوت و خالی نیست.
Bay Street
دوشنبه ۲۳ مارچ، ساعت ۹ و ۱۲ دقیقه صبح
بیرون رفتم تا ببینم آیا زندگی در خیابان‌ها جریان دارد یا نه. مردم هنوز بیرون بودند و بسیاری از آنها مجبور بودند کار کنند، ولی حال و هوای آنها متفاوت بود و کم‌کم ماسک‌های بیشتری دیده می‌شد.
King Street
سه‌شنبه ۲۴ مارچ، ساعت ۶ و ۲۶ دقیقه عصر
کریدور اولویت ترانزیت کینگ استریت (King Street’s transit-priority corridor)، نقطه عطفی در زمان همه‌گیری است. اکنون دیگر نیازی به تغییر مسیر ترافیک نیست.
Yonge Street
سه‌شنبه ۲۴ مارچ، ساعت ۶ و ۵۸ دقیقه عصر
عابران پیاده که در مرکز شهر قدم می‌زنند، فاصله دو متری خود را از هم حفظ می‌کنند. اهالی تورنتو را معمولا به احوالپرسی از هم در خیابان نمی‌شناسند، ولی ناگهان نوعی حس جدا افتادن از جمع ایجاد شده است.
Underpass Park
یکشنبه، ۲۹ مارچ ساعت ۱ و ۲ دقیقه بعدازظهر
در ابتدا، قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی واضح نبود و پیام‌هایی که از سطوح مختلف دولتی می‌رسید، متناقض بود و روزانه تغییر می‌کرد. بسته شدن زمین‌های بازی هم دیگر جایی برای تفسیر اخبار و اطلاعات نگذاشته بود.
High Park
چهارشنبه اول اپریل، ساعت ۶ و ۵۹ دقیقه عصر
دیدن نوارهای پلیس در اطراف محوطه بازی بچه‌ها، بیش از هر چیز ناراحت‌کننده است.
بلوار Lake Shore
چهارشنبه اول اپریل، ساعت ۶ و ۳۸ دقیقه عصر
قبل از قرنطینه، دیدن on-ramp خالی به سمت Gardiner امکان نداشت به خصوص در ساعات شلوغی.
Gardiner Expressway
چهارشنبه اول اپریل، ساعت ۶ و ۴۰ دقیقه
دیدن پیام‌های بهداشت عمومی در علائم الکترونیکی که معمولا برای به روزرسانی‌های ترافیکی در نظر گرفته می‌شوند، دلسردکننده بود.
Yonge and Wellesley
پنجشنبه دوم اپریل، ساعت ۵ و ۳۳ دقیقه
در ابتدا، افرادی که ماسک داشتند، آشوبگر به نظر می‌رسیدند. بعد هم آنها را بی‌ملاحظه می‌دانستند، چون کارکنان بخش سلامت به تمام تجهیزات حفاظت شخصی ممکن نیاز داشتند. سپس به مرور زمان، این کار از نظر اجتماعی پذیرفته شد و در نهایت به یکی از نیازمندی‌های ضروری برای بیرون رفتن از خانه تبدیل شد؛ چه بیمار باشید چه سالم.
Liberty Village Metro
پنجشنبه دوم اپریل، ساعت ۶ و ۱۵ دقیقه عصر
فروشگاه‌های موادغذایی در روزهای اول، محل هرج و مرج و آشوب بودند ولی اهالی تورنتو در نهایت، نزاکت را در دوران عدم اطمینان، پیدا کردند. آنها از روی وظیفه صف می‌بستند، در حالی که ۶ فوت با هم فاصله داشتند و منتظر نوبت خود می‌ماندند. البته، از روی پرسپکتیو عکس نمی‌توانید متوجه این موضوع شوید.
میدان Yonge-Dundas Square
یکشنبه ۵ اپریل، ساعت ۷ و ۵۶ دقیقه عصر
من هر روز از Yonge و Dundas بازدید می‌کردم. آنها در ابتدا به شکل ناراحت‌کننده‌ای شلوغ بودند. مردم برای EB Games صف کشیده بودند و در میدان، موزیک ویدیو ضبط می‌کردند. بعدا بیلبورد بزرگ سبز نئونی دیده شد. بیلبوردی که آن را می‌توانید از نیم کیلومتری ببینید. این بیلبورد کار خودش را کرد.
