این پروژه مسکن در تورنتو ثابت کرد درمانِ اعتیاد می‌تواند فقط داشتن یک خانه باشد؛ روایتی از زندگی Jason Miles
در تورنتو، مردی به نام Jason Miles که سال‌ها با اعتیاد، بی‌خانمانی و زندان دست‌وپنجه نرم کرده بود، امروز نماد امید شده است.
او زمانی در دادگاه به شکستن شیشه فروشگاه‌ها و سرقت اعتراف می‌کرد، اما حالا پس از سال‌ها زندگی در خیابان، در خانه‌ای به نام Dunn House ساکن است؛ پروژه‌ای که با همکاری UHN و سازمان Fred Victor ساخته شده و هدفش این است که نشان دهد «خانه می‌تواند درمان باشد».
اما آیا ممکن است فقط داشتن یک خانه، زندگی فردی را از چرخه‌ی جرم و بیمارستان نجات دهد؟ آمارها نشان می‌دهد بله. در میان ۴۸ ساکن Dunn House، مراجعه به اورژانس از ۶۸۵ مورد در شش‌ماهه قبل از اسکان، به ۲۵۲ مورد در شش‌ماهه پس از آن کاهش یافته؛ و روزهای بستری از ۸۵۸ روز به فقط ۵۳ روز رسیده است. این یعنی حدود ۲ میلیون دلار صرفه‌جویی سالانه برای سیستم درمانی تورنتو.
اما پرسش مهم‌تر این است: اگر یک پروژه با ۵۱ واحد توانسته چنین تغییری ایجاد کند، چرا هنوز هزاران نفر در تورنتو بی‌خانمان هستند؟ آیا وقت آن نرسیده سیاست‌گذاران به جای صرف هزینه در بیمارستان‌ها و زندان‌ها، روی «خانه» سرمایه‌گذاری کنند؟
برای آشنایی با جزئیات این تجربه‌ی انسانی و اقتصادی در تورنتو، گزارش کامل را در زیر بخوانید.
آقای Jason Miles در سن ۴۳ سالگی در دادگاه تورنتو ایستاده بود و به شکستن شیشه‌های چند فروشگاه دوچرخه و ماریجوانا در سال ۲۰۲۳ اعتراف می‌کرد؛ جرائمی که برای سرقت کالا انجام داده بود و حتی خونش روی شیشه‌های شکسته مانده بود. او همچنین پذیرفت که از یک فروشگاه مواد غذایی، قوطی کوکاکولا و چند کالای دیگر دزدیده و وقتی صاحب مغازه با او درگیر شده بود، همان قوطی را به سمت او پرتاب کرده است.
در آن زمان، Miles در دوره‌ی آزادی مشروط بود و پرونده‌ی قضایی قطوری داشت. بیشتر سال‌هایش میان خیابان، زندان و اورژانس بیمارستان‌های تورنتو می‌گذشت. فقط در سال ۲۰۲۳، او بیش از دوازده بار به دلیل اوردوز به بیمارستان منتقل شده و هفته‌ها را در تخت‌های بیمارستان گذرانده بود. اعتیاد، خانه، خانواده و حتی امیدش به زندگی را از او گرفته بود.
اما درست در میانه‌ی همین فروپاشی، زندگی‌اش ورق خورد. پس از ماه‌ها درمان و ترک اعتیاد، در اواخر سال ۲۰۲۴ او یکی از نخستین ساکنان پروژه‌ای شد به نام Dunn House در محله‌ی Parkdale تورنتو؛ ساختمانی با ۵۱ واحد کوچک که برای بی‌خانمان‌هایی ساخته شده بود که بیشترین مراجعه را به بیمارستان‌ها داشتند.
در واقع این واحدها برای افرادی ساخته شده بود که همزمان با بی‌خانمانی، اعتیاد و بیماری‌های روانی دست و پنجه نرم می‌کردند. این پروژه، همکاری مشترک UHN و سازمان Fred Victor است و هدفش نشان دادن این واقعیت ساده است: «خانه، بهترین درمان است».
پیش از ورود Miles به این خانه، او بیش از ۱۲ بار در یک سال به اورژانس مراجعه کرده بود. اما پس از سکونت، مراجعه‌هایش به صفر رسید. پزشکان گزارش داده‌اند که در میان همه ۴۸ ساکن Dunn House، مجموع مراجعه‌ها به اورژانس از ۶۸۵ بار در شش‌ماهه قبل از سکونت، به تنها ۲۵۲ بار در شش‌ماهه بعد کاهش یافته است؛ و روزهای بستری در بیمارستان‌ها از ۸۵۸ روز به فقط ۵۳ روز رسیده است. این کاهش، حدود ۲ میلیون دلار صرفه‌جویی سالانه برای سیستم درمانی ایجاد کرده است.
با این‌که هزینه نگهداری هر نفر در Dunn House حدود ۴ هزار دلار در ماه است، پزشکان معتقدند همین هزینه چندین برابر کمتر از هزینه بستری مکرر در بیمارستان یا اسکان اضطراری در پناهگاه‌هاست.
دکتر Andrew Boozary، طراح اصلی این پروژه، می‌گوید: «هزینه ساخت یک خانه حمایتی کمتر از نیمی از هزینه نگه داشتن فردی بی‌خانمان در بیمارستان است. ما باید یاد بگیریم پیشگیری کنیم، نه فقط بحران‌ها را پاسخ دهیم.»
برای Miles اما، داستان از عدد و آمار فراتر است. او که سال‌ها میان زندان و خیابان سرگردان بود، حالا هر صبح روی ایوان چوبی خانه‌اش می‌نشیند، سبزی می‌کارد و می‌گوید: «حالا می‌دانم آرامش یعنی چه».
پروژه Dunn House هنوز فقط ۵۱ واحد دارد؛ در حالی که تورنتو بیش از ۱۰ هزار بی‌خانمان دارد. اما تجربه آن نشان داده است که حل بحران مسکن تنها در ساخت خانه نیست، بلکه در درک این واقعیت است که خانه می‌تواند جایگزین زندان و بیمارستان شود؛ و آغاز بازسازی زندگی انسان‌ها باشد.
