ولفیر برای چه کسانی است؟ ما چکار کنیم؟ بگیریم یا نگیریم؟
شماره ۸۶ هفته نامه آتش را از اینجا دانلود کنید
اسپانسر ویژه: پریا اسکویی – مشاور امور مهاجرت – کانادا
ولفیر برای کسانی است که در یک دوره کوتاه نمی‌توانند هزینه‌های خود را تامین کنند، ولی آیا گرفتن آن به نفع ماست. آتش به تجربه‌های چند ایرانی می‌پردازد
ساحل و همسرش پنج سال پیش وقتی برای اولین بار به تورنتو آمدند، رویاهای زیادی برای زندگی در این شهر داشتند؛ رویاهایی که پس از مدتی به دلیل اینکه او و همسرش نتوانستند کار پیدا کنند رنگ باخت. زمان به سرعت می‌گذشت و پس‌انداز اندک آنان رو به اتمام بود. برای چاره‌جویی به یکی از مراکز «ستلمنت» مراجعه کردند و در آنجا به آنان پیشنهاد شد تا پیدا کردن کار از «ولفیر» یا همان کمک هزینه دولت استفاده کنند.
وقتی ساحل از آن روزها می‌گوید، حتی یادآوری آن خاطرات هم او را آزرده می‌کند: «چاره‌ای نداشتیم. من و همسرم هنوز نتوانسته بودیم کار پیدا کنیم؛ بارها به برگشتن به ایران فکر کردیم، اما برخلاف ما که انگار داشتیم درجا می‌زدیم، پسرمان به سرعت مدارج ترقی را طی می‌کرد و ما هر روز شاهد موفقیت‌های بیشتر او بودیم؛ به همین دلیل تصمیم گرفتیم بمانیم و برای مدت کوتاهی از ولفیر استفاده کنیم؛ اما همچنان در جست‌و‌جوی کار باشیم.»
ساحل اضافه می‌کند: «خوشبختانه پس از مدت کوتاهی من به عنوان صندوق‌دار در یک فروشگاه مشغول به کار شدم و مدتی بعد هم شوهرم هم یک کار نیمه‌وقت پیدا کرد.» به گفته ساحل آنها هر چند فقط چند ماه از ولفیر استفاده کردند، اما این مساعدت دولتی در آن مقطع زمانی کمک بزرگی به آنان کرد.
آوریل در کانادا سال مالی جدید دولت فدرال آغاز می‌شود. هر بار تقدیم بودجه به پارلمان، نگاه‌ها را به تصمیمات تازه‌ی دولت برای کمک‌های اجتماعی جلب می‌کند.
نظام حکومتی کانادا مبتنی بر دولت رفاه یا Welfare State است. دولت در چنین نظامی خود را موظف می‌داند تا برای پشتیبانی از برابری اجتماعی و تحکیم مبانی دموکراسی، تضمین کند که همه‌ی آحاد مردم از حداقل رفاه برای گذران زندگی خود برخوردار هستند.
چه کسانی می‌توانند ولفیر بگیرند؟
در این میان اقشار آسیب‌پذیری هستند که نیاز به کمک مالی مستقیم دولت دارند: بیماران، سالمندان، معلولان، کودکان، نوجوانان و البته افراد کم درآمد که موضوع گزارش ماست.
دولت انتاریو چهار گروه مردم را مشمول کمک‌های مالی دولت برای افراد کم درآمد قرار داده است. افرادی که:
نمی‌توانند کار پیدا کنند.
- برای مدت کوتاهی به دلیل بیماری‌های مقطعی یا مسئولیت نگهداری فرزندان نمی‌توانند کار کنند.
- درآمد آنها آن قدر کم است که نیاز به کمک مالی برای گذران زندگی دارند.
- در نوبت موافقت دریافت کمک دولتی ویژه معلولان هستند.
یک مددکار اجتماعی (Social Worker) می‌گوید براساس این مقررات، افراد زیادی مشمول دریافت کمک‌های نقدی دولت نمی‌شوند. ضمن اینکه این کمک‌ها، هم از لحاظ مقدار و هم از لحاظ زمان، محدود است. این مددکار اجتماعی معتقد است این کمک‌های دولتی اگرچه ناچیز هستند اما برای خیلی افراد به‌ویژه مهاجرانی که در اوایل ورود خود نمی‌توانند کار پیدا کنند راهگشا خواهد بود، شاید او دارد به همین داستان ساحل اشاره می‌کند.
همه هم این کمک را نمی‌خواهند
اما همه‌ی مهاجران هم نمی‌خواهند از این کمک‌ها بهره بگیرند. مهناز یکی از آنهاست: «سه سال پیش وقتی تازه از ایران به کانادا آمدیم، چون هنوز جا نیفتاده بودیم و کار پیدا نکرده بودیم، به دنبال راه چاره بودیم٬حتی به ولفیر و خانه دولتی هم فکر کردیم، ولی در نهایت به این نتیجه رسیدیم که هرچند راه درازی داریم تا به موقعیت شغلی که در ایران داشتیم، برسیم، ولی هنوز توانایی انجام کارهای دیگری را برای گذاران زندگی داریم. این بود که تصمیم گرفتیم در کنار درس خواندن و تلاش کردن، ولفیر را برای کسانی بگذاریم که برای گذران زندگی واقعا به آن نیاز دارند.»
- گریزگاه‌هایی برای سوءاستفاده؟
آیا از این امکانات دولتی سوءاستفاده هم می‌شود؟ الهه می‌گوید: « بله. من پزشکی را می‌شناسم که با وجود آنکه ولفیر می‌گیرد، اما در یک کلینیک زیبایی کار می‌کند و دستمزد خود را هم نقدی دریافت می‌کند.» به عقیده الهه این کار اصلا اخلاقی نیست که عده‌ای زحمت بکشند و بخش عمده‌ای از حقوق خود را به دولت مالیات بدهند تا عده‌ای مثل این پزشک با وجود شاغل بودن ولفیر دریافت کنند.
ولی مددکار اجتماعی درباره‌ی درست بودن این موضوع تردید دارد: «اول آنکه دریافت ولفیر به این راحتی هم نیست. حساب بانکی فرد بررسی می‌شود که برای دریافت ولفیر نباید پیش از ۵۰۰ دلار موجودی داشته باشد. مساله دیگر هم این است که دولت در وهله‌ی اول سعی می‌کند، برای فرد متقاضی کار پیدا کند. و دیگر هم اینکه مبلغ ولفیر چیزی حدود ۶۰۰ دلار در ماه است که در برابر هزینه‌های بالای زندگی در شهری مانند تورنتو رقم ناچیزی است.»
این مددکار اجتماعی به نکته دیگری هم اشاره می‌کند: « کسانی که از ولفیر استفاده می‌کنند تا پنج سال سابقه این مساله در سابقه اعتباری آنان باقی می‌ماند و همین مساله باعث می‌شود که آنها در این مدت برای گرفتن وام برای خریدن خانه یا ماشین و یا حتی اقدام به اجاره منزل مسکونی با مشکل روبرو شوند.»
گرفتن ولفیر، مخالفانی جدی دارد که مجید یکی از آنهاست. او می‌گوید: «این‌گونه خدمات اجتماعی فقط برای ضرورت در نظر گرفته شده و کسانی که از آن استفاده می‌کنند باید پس از پیدا کردن کار به دولت اعلام کنند تا ولفیرشان قطع شود. چون علاوه بر غیراخلاقی بودن این کار، استفاده از ولفیر باعث عقب افتادن آنان در زندگی هم می‌شود که این مساله به نظر من با هدف ما از مهاجرت در تناقض است. ما برای زندگی بهتر مهاجرت کردیم، حالا بیاییم با یک حقوق حداقل که ویژه‌ی افراد ناتوان است زندگی کنیم؟»
