برای شما یا یکی از نزدیکان‌تان سرطان تشخیص داده‌اند؟ این هفت پرسشی است که باید بپرسید

هیچکس به طور کامل آمادگی شنیدن خبر سرطان را ندارد. با آنکه اعتماد میان بیماران و پزشکان از اهمیت بالایی برخوردار است، باید همه چیز را، از مشاوره‌ی اولیه گرفته تا تشخیص‌های ثانویه‌‌ی بالقوه، به طور کامل درک نمایید. دکتر دیوید پالما، انکولوژیست پرتودرمانگر از لندن انتاریو و نویسنده‌ی کتاب «چطور کنترل سرطان را به‌دست بگیریم»، می‌خواهد بیماران تا حد امکان نسبت به وضعیت خود مطلع و آگاه باشند. او در این مطلب، مهمترین سوالاتی را که مردم در حین مشاوره‌های خود معمولا از یاد می‌برند، با ما در میان می‌گذارد.

این شماره آتش خانواده را از اینجا دانلود کنید

۱- سرطان من در چه مرحله‌ای قرار دارد؟

البته دانستن اینکه سرطان در چه مرحله‌ایست اهمیت دارد، اما مهمتر آن است که، باید این دو پرسش را هم در ادامه مطرح کنید: «چقدر مطمئن هستید که بیماری من در این مرحله قرار دارد؟» و «آیا هیچ احتمالاتی  وجود دارد که بخواهیم دقت بیشتری در مورد آن داشته باشیم، یا آزمایش‌هایی که لازم باشد انجام بدهیم؟» دکتر دیوید پالما، انکولوژیست پرتودرمانگر از لندن انتاریو می‌گوید: «اطمینان از مرحله‌ی پیشرفت سرطان از اهمیت بالایی برخوردار است. این مساله به پزشکان می‌گوید که سرطان در چه وضعیتی است و چه میزان گسترش یافته است.»

نویسنده‌ی کتاب «چطور کنترل سرطان را به‌دست بگیریم» اضافه می‌کند: «گاهی نتایج آزمایش‌ها قطعیت کافی ندارند و ممکن است نیاز به آزمایش‌های دیگری باشد، زیرا درمانی که برای سرطان در درجه  ۱ مناسب است، روی سرطان مرحله ۴ تاثیری نخواهد داشت و برعکس.»

۲- ممکن است نسخه‌ایی از مدارک پزشکی خودم داشته باشم و به من کمک کنید که آنها را بفهمم؟

پالما می‌گوید: «لازم نیست که بیماران همه‌ی مدارک پزشکی و نتایج و گزارش‌های بافت‌برداری (بیوپسی) خود را داشته باشند، بلکه فقط داشتن مدارکی که مخصوص تشخیص سرطان آنهاست ،کافی است . با درک این گزارش‌ها، بیمار می‌تواند بررسی‌های دقیق تری انجام دهد و مطمئن شود که توصیه‌های منطبق با دستورالعمل‌های استاندارد درمان بیماری خود را دریافت خواهد کرد. اغلب در اسکن‌های صورت گرفته چیزهایی پیدا می‌کنید که ممکن است خوش‌خیم باشند، اما نیاز باشد که در شش یا ۱۲ ماه آینده دوباره مورد بررسی قرار گیرند.

اگر بیمار نسخه‌ای از آن گزارش را در اختیار داشته باشد، به او یادآوری خواهد شد که پیگیری‌های بعدی را فراموش نکند.»

۳- درمان پیشنهادی در دستورالعمل‌های استاندارد برای بیمارانی مثل من چیست؟

برای بیماران مبتلا به هر نوع از سرطان، آزمایش‌ها و درمان‌هایی به صورت استاندارد پیشنهاد می‌شود. البته هر بیمار ویژگی‌های خاص خود را دارد، بنابراین این پیشنهادها می‌تواند به عنوان نقطه‌ی شروع مورد استفاده قرار گیرد. زمانی که پزشک تصمیم می‌گیرد که از این دستورالعمل‌ها پیروی نکند، باید دلایل خوبی برای آن داشته باشد.

۴- آیا گزینه‌های دیگری نیز وجود دارد که لازم باشد در مورد آنها گفتگو کنیم؟

این پرسش مهمی است، برای آنکه مطمئن شوید تصور درستی از تمامی راه‌های بالقوه‌ی پیش روی خود دارید.

برای مثال، مردانی که احتمال ریسک سرطان پروستات در آنها پایین است (یعنی ظرف ۵ تا ۱۰ سال آینده از این بابت خطر جانی متوجه آنها نیست) چهار گزینه دارند: عمل جراحی، پرتودرمانی خارجی و داخلی و اینکه تحت نظر پزشک باشند (Observation).

دکتر دیوید پالما می‌گوید: «برخی از پزشکان بی‌طرفی را رعایت نمی‌کنند و ممکن است تنها روش‌های در مانی را پیشنهاد کنند که خود، انحصارا در اختیار دارند.»

او برای مثال به پزشک پرتودرمانگر (Radiation Oncologist) اشاره می‌کند که ممکن است تمایل بیشتری داشته باشد که درمان از طریق پرتودرمانی را پیشنهاد دهد و جراحان احتمال دارد که تاکید بیشتری روی جراحی داشته باشند.

این سرطان‌شناس ساکن لندن انتاریو  اضافه می‌کند:‌‌ «به بعضی از بیماران حتی در مورد گزینه‌ی تحت نظر داشتن، چیزی گفته نمی‌شود. انجمن‌های بزرگ سرطان در کانادا و ایالات متحده، غالبا دستورالعمل‌های درمان را برای هم بیماران و هم پزشکان منتشر می‌سازند.»

۵- پیش‌آگهی چیست؟ چه نتایجی می‌توان از آن انتظار داشت؟

دکتر دیوید پالما می‌گوید: «علاوه بر دانستن اهداف درمان، اگر درباره‌ی شانس موفقیت انواع درمان نیز اطلاعاتی داشته باشیم، بسیار مفید است. پزشکان معمولا درباره‌ی حد میانگین‌ها سخن می‌گویند، اما اگر شانس موفقیت یک نوع درمان بالاست، دانستن این مساله می‌تواند سطح اضطراب فرد را کاهش دهد و تا حدی هم باعث آرامش او شود. بالعکس، اگر شانس موفقیت پایین باشد، شاید شنیدن آن دشوار باشد، اما اطلاعات لازم را در اختیار بیمار می‌گذارد تا درکی حقیقی از نتایج احتمالی درمان خود پیدا کند.»