سازمان ملل: بحران مسکن در تورنتو یک مساله حقوق بشری است
لیلانی فرحا که در دانشگاه تورنتو تحصیل کرده و حقوقدان است، در دهه‌ی ۱۹۹۰ و اوائل دهه‌ی ۲۰۰۰ در تورنتو زندگی کرده است
یک نماینده‌ی سازمان ملل که در حال بازدید از تورنتو است، می‌گوید وضعیت گرانی و غیرقابل دسترس بودن مسکن در تورنتو او را بهت‌زده کرده است. او به همین دلیل، مصرانه از اعضای شورای شهر خواسته است که رویکردی حقوق بشری برای مواجهه با این بحران در پیش گیرند.
لیلانی فرحا، گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل در خصوص مسکن مناسب [adequate housing]، روز سه‌شنبه به کمیته‌ی مسکن قابل استطاعت شهرداری تورنتو، گفت: «من فقط درباره‌ی آن چیزی صحبت می‌کنم که هر کدام از شما، می‌توانید هنگام رفتن به محل کارتان، چه پیاده و چه سوار بر اتومبیل، مشاهده نمایید.»
فرحا می‌گوید: کارتن خوابی در خیابان، برای یک کشور ثروتمند و در شهری مانند تورنتو، غیر قابل قبول است. آسمان‌خراش‌هایی در حال ساخت است که آشکارا نه برای نیازمندان به مسکن، بلکه برای سرمایه‌گذاران ساخته می‌شود. بلعیدن موجودی فعلی واحدهای مسکونی توسط صاحبان منابع مالی بزرگ، مشکل‌آفرین خواهد بود.»
فرحا برای یک دیدار «غیر رسمی» به تورنتو آمده است، بدین معنا که او سیاست‌گذاری‌های شهری را از جانب سازمان ملل مورد بررسی قرار نمی‌دهد، اما با لحنی جدی مقامات شهرداری را خطاب قرار داده است.
لیلانی فرحا که در دانشگاه تورنتو تحصیل کرده و حقوقدان است، در دهه‌ی ۱۹۹۰ و اوائل دهه‌ی ۲۰۰۰ در تورنتو زندگی کرده است. او می‌گوید هر بار که به این شهر باز گشته است، به دشواری توانسته است باور کند که تورنتو به چه سمت و سویی حرکت می‌کند.
«اکنون توافق نظری عمومی وجود دارد که در سطح جهانی با بحران مسکن مواجه هستیم. من می‌توانم بگویم که تورنتو، در کانون این بحران قرار دارد.»
فرحا به گوشه و کنار جهان سفر می‌کند، تا این دیدگاه را جا بیندازد که مسکن، نه صرفا محصولی برای خرید و فروش توسط سرمایه‌گذاران، بلکه از جمله‌ی حقوق بشر به شمار می‌آید. او از همه‌ی سطوح دولت می‌خواهد که برای همه‌ی ساکنان، مکان‌های مناسب و قابل استطاعتی برای یک زندگی آبرومندانه فراهم آورند و مانع از تخلیه‌ی اجباری و آوارگی کسانی شوند که جای دیگری برای اقامت ندارند.
او می‌گوید: «چه این افراد در زیر بزرگراه Gardiner زندگی کنند و چه در یک خانه، از حق و حقوقی برخوردار هستند و رویکرد سیاست‌گذاری‌های شما باید این باشد. شهرداری‌ها و دولت‌های استانی باید فروش زمین‌های خود را به سازندگانی که ساخت مسکن قابل استطاعت را در بلندمدت تضمین نمی‌کنند، متوقف ساخته و به جای آن، رأسا اقدام به ساخت کنند.»
فرحا می‌گوید تغییرات در راه است. دولت فدرال در حال تصویب قانونی است که به موجب آن، یک برنامه حمایتی مستقل مسکن تعیین می‌شود، که به مانند یک مأمور ویژه‌ی رسیدگی به شکایات مردمی عمل کرده و با همکاری با شهرداری‌ها و دولت‌های استانی، در جهت رفع مشکلات حوزه‌ی مسکن خواهد کوشید.
فرحا طرفدار این ایده است که دولت فدرال هزینه‌ی پروژه‌های مسکن قابل استطاعت را تأمین نماید، اما به شرط آنکه سایر سطوح دولت نیز رویکردی حقوق بشری به این موضوع داشته باشند.
او می‌گوید: «اینجا (در تورنتو) با مشکلی کاملا ریشه‌دار مواجه هستیم که هیچ راه حل فوری‌ای برای آن وجود ندارد. شما باید یک برنامه برای این کار داشته باشید.»
