نووااسکوشیا؛ مردان و زنانی که بیش از صد سال عمر می‌کنند
شماره ۱۱۷ هفته‌نامه آتش را از اینجا دانلود کنید
صدسالگی برای خیلی‌ها یک رویاست؛ یک زندگی سالم و بانشاط و تجربه کردن یک قرن زندگی بر روی زمین. اما این اتفاق خیلی کم رخ می‌دهد. در واقع از هر پنج میلیون نفر، یک نفر ۱۰۰ سالگی‌اش را می‌بیند و به ندرت پیش می‌آید که آدم‌ها ۱۱۰ ساله شوند.
سی‌بی‌سی در این مطلب به سراغ یک کامیونیتی در نووااسکوشیا رفته که اعضای آن توجه دانشمندان را به خود جلب کرده‌اند. آنها سن‌های زیادی دارند و پژوهشگران دوست دارند بدانند راز طول عمر این مردم چیست.
این مطلب را بخوانید و ببینید یک کارشناس بیماری‌های مربوط به کهنسالی در این باره چه می‌گوید.
محققان در سراسر جهان در پی کشف این سوالند که مردمان سالخورده، چگونه به این سن رسیده‌اند. یکی از مکان‌هایی که به تازگی مورد توجه آنها قرار گرفته است، دهکده‌ای در نووا اسکوشیا با نام Lunenburg County است، که گمان می‌رود ساکنان آن بیشتر از حد معمول به سالمندی می‌رسند. این مطلب از سایت آتش برداشته شده است.
مارگارت مایستر با ۱۰۲ سال سن می‌گوید: «بوی آب مرا به یاد روزگار جوانی‌ام می‌اندازد که در کنار آب زندگی می‌کردم.» غالبا می‌توانید او را سوار بر قایقی در ساحل صخره‌ای جنوب Lunenburg پیدا کنید.
گروهی از محققان از دانشگاه ریچموند ویرجینیا، به رهبری جین بری، استاد روانشناسی، به این دهکده سفر کردند تا با تنی چند از ساکنان سالخورده‌ی آن ملاقات داشته باشند.
بری می‌گوید نکته‌ی منحصربفردی که در مورد این افراد وجود دارد، ترکیب ساختار ژنتیک آنها به همراه زندگی در یک کامیونیتی صمیمی و فعال بودن‌شان است.
مانند جوی ساندرس که در ۹۹ سالگی همچنان به تنهایی و در خانه‌ای دو طبقه زندگی می‌کند.
بری می‌گوید: «بسیاری از این صدساله‌ها و نود و اندی ساله‌ها کاملا تندرست هستند و این فراتر از سالم بودن است. تندرست بودن یعنی اینکه شما کم‌بنیه و ضعیف نیستید و احتمالا تراکم استخوان خوبی دارید و حجم ماهیچه‌ای و وضعیت قلبی عروقی و عملکرد ریه‌ی شما در شرایط مناسبی است.»
هشت هزار کانادایی که ۱۰۰ ساله شده‌اند
جمعیت صدساله‌های کانادا، در میان تمامی رده‌های سنی، از بیشترین سرعت رشد برخوردار است. با وجود این، تنها حدود ۸,۰۰۰ نفر در حال حاضر در گوشه و کنار کشور به این سن رسیده‌اند.
دکتر توماس پرلز، متخصص امراض پیری، این دسته از افراد را قهرمان‌های خود می‌نامد. او به مدت بیش از ۲۰ سال، درباره‌ی هزاران فردی که تا ۱۱۹ سال سن داشته‌اند، تحقیق کرده است.
پرلز سرپرست بزرگترین مطالعه‌ی جهان درباره‌ی صدساله‌ها و ابرصدساله‌ها (افرادی بالاتر از ۱۱۰ سال) است.این پژوهش «مطالعه‌ی صدساله‌ی نیوانگلند» نام دارد که در مرکز پزشکی بوستون انجام می‌پذیرد.
رادیو سی‌بی‌سی در این باره با او مصاحبه‌ای کرده است.
سی‌بی‌سی: آیا افراد زیادی به سن ۱۱۰ سالگی می‌رسند؟
توماس پرلز: خیر. تعداد آنها بسیار اندک است. تقریبا یک نفر از هر پنج میلیون انسان به این سن می‌رسند.
سی‌بی‌سی: ابرصدساله‌هایی که شما درباره‌ی آنها تحقیق می‌کنید، در چه وضعیتی هستند؟
پرلز: بستگی دارد. ولی در مجموع، زندگی مستقلی دارند و در حدود سن ۱۰۵ یا ۱۰۶ سالگی، بدون هیچ بیماری قابل توجهی در ارتباط با سن، زندگی می‌کنند. آنها بسیار خاص هستند. آنها به شکل فوق‌العاده‌ای خوب پیر می‌شوند و از این نظر، سرآمدترین سرآمدها هستند.
برای رسیدن به چنین سن بالایی، ژن‌ها حقیقتا نقش بسیار پررنگی ایفا می‌کنند. احتمالا ۷۰ درصد به ژن‌های انسان مربوط می‌شود و ۳۰ درصد به محیط و رفتارهای خود فرد.
سی‌بی‌سی: سن این افراد بسیار سالخورده را چطور تعیین می‌کنید؟
پرلز: در این مورد باید بسیار دقیق بود. ۹۹ درصد از ادعاهای ۱۱۵ سالگی و بالاتر از آن، ساختگی است. نه اینکه مردم عامدانه بخواهند دروغ بگویند و اهدافی پنهانی از این کار داشته باشند. ولی در طول زمان داستان‌ها ساخته و پرداخته می‌شود. حتی داستان‌های عجیب و غریبی وجود دارد که گویا کسانی تا ۱۴۰ سالگی عمر کرده‌اند. بعضی از این قصه‌ها را هم البته کسانی ساخته‌اند که قصدشان پول در آوردن بوده است. این مطلب از سایت آتش برداشته شده است.
ما وقتی که با افراد بسیار سالخورده مواجه می‌شویم، قبل از هر چیز در پی یافتن گواهی تولد یا چیزی شبیه آن بر می‌آییم، اما سایر ادله‌ی اثبات کننده را نیز، مانند کارنامه‌های تحصیلی، اسناد نظامی و گواهی‌های ازدواج، از نظر دور نمی‌کنیم.
سی‌بی‌سی: از پیرترین فردی که مورد مطالعه قرار داده‌اید، برایمان بگویید. ظاهرا در پنسیلوانیا زندگی می‌کرده است؟
پرلز: درست است. اسمش سارا کناوس بود و در آلنداله زندگی می‌کرد و تا ۱۱۹ سالگی عمر کرد. ما ناچار شدیم برای اثبات عمر او دردسرهای زیادی بکشیم، چرا که مورد نادری بود. یکی از دلایل واقعا جالبی که برای اثبات سن او داشتیم، آن بود که اعضای خانواده‌اش را برای گرفتن عکسی برای مجله‌ی لایف کنار هم نشاندیم و در کنار او دختر ۹۹ ساله‌اش نشسته بود.
سی‌بی‌سی: سالم‌ترین و توانمندترین فردی که در تحقیقات‌تان مورد مطالعه قرار داده‌اید، چه کسی بوده است؟
پرلز: سالم‌ترین و توانمندترین شخصی که در سن ۱۱۰ سالگی یا بالاتر مورد مطالعه قرار داده‌ام، مردی به نام والتر بروینینگ بود. از هر ۸ انسان صدساله، تنها یک نفر مرد است و در ماراتن طول عمر، زن‌ها با اختلاف زیادی جلو هستند. والتر در سن ۱۱۴ سالگی در وضعیت شگفت‌انگیزی بود. او پنجمین فرد مسن در بین همه‌‌ی سالخوردگان بود. والتر هر روز کت و شلوار سه تکه‌ای می‌پوشید. شاید ۹۰ دقیقه یک‌ریز با من حرف می‌زد، بدون آنکه چیزی را تکرار کند. آنچه بیش از هر چیز مایه‌ی شگفتی ما بود، مغز ۱۱۴ ساله‌ی او بود که مطلقا هیچ نشانه‌ای از آلزایمر در آن دیده نمی‌شد. این عقیده که «اگر به اندازه‌ی کافی پیر بشوی حتما آلزایمر می‌گیری» واقعا درست نیست.
سی‌بی‌سی: شما بیشتر از ۲۰ سال است که در این تحقیقات فعالیت می‌کنید. آیا این کار تغییری در نحوه‌ی زندگی خودتان داشته است؟
پرلز: آه بله، حتما. دیدن آدم‌هایی که به ۱۰۰ سالگی می‌رسند، واقعا درس‌های زیادی داشته است. این یعنی ۲۰ یا ۳۰ سال بعد از ۸۰ سالگی. از نظر من، این آدم‌ها موجب شده‌اند تا ما در دل خودمان بگوییم «اوه! اگر من واقعا مراقب خودم باشم، در مقابل منفعت بزرگی نصیبم می‌شود و آن اینکه سال‌های بیشتری عمر خواهم کرد و زندگی‌ام همراه با استقلال و تندرستی بهتری خواهد بود.»
برای من مساله دیگر این نیست که «هر چه بیشتر عمر کنی، مریض‌تر خواهی بود»، بلکه «هر چه بیشتر عمر کنی، نشان‌دهنده‌ی آن است که سالم‌تر بوده‌ای.»
