نگاهی دوباره به طرح‌های توسعه شهری تورنتو
برنامه‌ریزی شهری موضوعی‌ست که اغلب در تصمیم‌گیری‌های روزانه متخصصین مسکن اشتباه به کار گرفته می‌شود. به این دلیل که تکامل برنامه‌ریزی شهری ممکن است سال‌ها، دهه‌ها و یا حتی قرن‌ها به طول بینجامد. برنامه‌ریزی شهری تاثیر بسزایی در چگونگی شکل‌گیری شهرها و ارزش املاک دارد.
این مطلب را در شماره جدید هفته‌نامه چاپی آتش منتشر کرده‌ایم.
برای دانلود شماره ۱۷ هفته‌نامه چاپی آتش اینجا را کلیک کنید.
به استثنای طرح بسیار ابتدایی شهر «سیمکو» که در سال ۱۷۹۳ ساخته شد، مفهوم برنامه‌ریزی شهری تا قبل از دهه ۱۹۴۰ در کانادا چندان مورد توجه قرار نگرفت. این یکی از دلایل تبدیل شدن تورنتو به شهری آشفته و بی‌نظم در دهه ۱۹۹۰ بود. هیچ برنامه‌ریزی‌ای برای ساخت‌وساز، هیچ چارچوبی برای سیستم حمل‌ونقل و هیچ راهنمایی مبنی بر اینکه شهرها چگونه باید طراحی و ساخته شوند، وجود نداشت. حتی سیستم تراموای تورنتو که طی سال‌های ۱۸۷۰ و ۱۹۳۰ ساخته شد و یکی از نتایج صنعتی شدن این شهر بود، به هیچ عنوان بر اساس سیاست‌های برنامه‌ریزی شهری نبود.
در این شرایط، شهر بر اساس نظر مالکانی که کوچه‌ها، خیابان‌ها و ساختمان‌های‌شان را می‌سازند شکل می‌گیرد. این بسیار خودخواهانه است. البته اگر کاری به بخش خصوصی واگذار شود، آن را به اقتصادی‌ترین شکل ممکن انجام خواهند داد. به همین دلیل است که تورنتو درون شبکه‌ای با فضای سبز اندک قرار دارد.
توسعه ناهمگون تورنتو
در زمان توسعه و سازندگی پس از جنگ جهانی دوم، تمرکز همه بر روی آینده اتومبیل‌ها و ساختن بزرگراه‌ها بود. این شرایط بود که باعث شد حومه‌هایی در سر تا سر تورنتو به‌وجود آمدند. اتومبیل‌ها نیز مانند زیربناهای طراحی شده به‌جای کمک به رشد عمودی سبب رشد افقی و گسترش بی‌رویه شهری شدند. به بیان اقتصادی، عرضه زمین متناسب با تقاضا برای مسکن بوده است. بنابراین قیمت خانه با متوسط درآمد خانوار در یک سطح قرار گرفت.
امروزه افراد بیشتری در حال برگشت به مرکز شهر هستند. قیمت خانه در بالاترین میزان خود قرار دارد اما متوسط درآمد خانوار به تناسب آن بالا نرفته است. از نظر اقتصادی این امر قابل توجیه است چرا که اکنون عرضه زمین محدود شده و نمی‌تواند متناسب با تقاضای خانوارهای کوچک باشد.
سه دلیل برای این امر وجود دارد که هر سه آنها به سیاست‌های برنامه‌ریزی شهری مربوط می‌شود. هر سه این سیاست‌ها پس از سال ۲۰۰۶ به‌وجود آمدند.
طرح کمربند سبز: این طرح از مناطق محیط‌زیستی محافظت می‌کند و جلوی شهری شدن آنها را می‌گیرد. در واقع حلقه عظیمی در اطراف منطقه شهری وجود دارد که نمی‌تواند توسعه پیدا کند.
طرح توسعه: با وجود این طرح می‌توان مناطق قابل توسعه را شناسایی کرد. ۲۵ مرکز شهری وجود دارد که ساخت‌وساز در آنها رو به رشد و قابل توسعه است. برخی از عناصر اصلی طرح توسعه شامل ساخت جوامع متراکم، فعال، کامل و همچنین بهینه‌سازی استفاده از زیرساخت‌های موجود و زیرساخت‌های جدید برای حمایت از رشد در یک قالب متراکم و کارآمد است.
جنبش بزرگ (بخشی از طرح توسعه): تمرکز این طرح بر روی حمل و نقل و گسترش آن است. نکته اینجاست که توسعه دیگر مربوط به اتومبیل نمی‌شود و نیازی نیست برای پاسخ به این تقاضا، لزوما راه‌های شهری را افزایش داد. توجه به حمل و نقل عمومی باعث متمرکز شدن این توسعه خواهد شد.
همان‌طور که تحریم بر روی قیمت کالاها تاثیر دارد، برنامه‌ریزی شهری نیز بر قیمت املاک اثر می‌گذارد. طرح کمربند سبز عرضه زمین را محدود می‌کند. این در حالی است که طرح توسعه و جنبش بزرگ بر روی مکان و چگونگی ایجاد توسعه تمرکز دارند. این سه طرح موجود، فشار بر ارزش املاک و مستغلات را بیشتر می‌کند چرا که تقاضا بسیار بیشتر از آن‌چیزی است که در بازار وجود دارد.
ژولیوس تانگ، از بنیانگذاران شرکت ترنکی است. این شرکت مستقر در تورنتو ارائه دهنده خدمات کامل برای حمایت از سرمایه گذاران و صاحبان مسکن است.
