آیا این کانادائی ۸۷ ساله می‌تواند ماشین دست‌ساز خود را پس از ۷۰ سال پیدا کند

شاید برای‌تان عجیب باشد که نشستن در یک ماشین قدیمی متعلق به حدود ۷۰ سال پیش، تنها آرزوی یک مرد باشد. اما دیک فرو در تولد ۸۷ سالگی‌اش تنها این آرزو را دارد و تمام مدت به ماشین اسپرت قدیمی‌اش فکر می‌کند. دلیلش هم ساده است، چون او در نوجوانی، خودش این ماشین را ساخته بود.

ماشین دیک به قدری در ونکوور محبوبیت پیدا کرد که در سال ۱۹۵۶، مدال قهرمانی مسابقه بزرگ Hobby Show را در نمایشگاه ملی پاسیفیک، Pacific National Exhibition به دست آورد.

او به مدت ۱۰ سال با ماشین خود رانندگی کرد، اما بعد از آن اتفاقاتی افتاد که تصمیم گرفت که این ماشین را بفروشد و از آن زمان تا به حال، دیگر آن را ندیده است.

او دلش می‌خواهد بداند که ماشینش هنوز وجود دارد یا نه و آرزو دارد که بتواند یک بار دیگر در آن بنشیند.

خواندن این مطلب، اطلاعات بیشتری درباره ماشین دیک فرو، فرایند ساخت آن و ماجرای فروخته شدنش به شما می‌دهد.

آقای Dick Frew به عکس‌های گرفته شده در اواسط دهه پنجاه نگاه می‌کند و از خود می‌پرسد که چه اتفاقی برای ماشین اسپرتی که او در زیرزمین خانه پدری‌اش در Kerrisdale ساخته بود، افتاده است.

جایزه‌ای که ماشین اسپرت طراحی شده توسط دیک فرو به دست آورد

آن ماشین زیبای شاسی خوابیده دو نفره که او طراحی کرده بود، در ونکوور محبوب شد.

در سال ۱۹۵۶ بود که ماشین او مدال قهرمانی مسابقه بزرگ Hobby Show را در نمایشگاه ملی پاسیفیک، Pacific National Exhibition از آن خود کرد.

این موضوع، برای پسر جوانی که در دبستان به دلیل داشتن Dyslexic (معلولیت آموزشی) مشروط شده بود، اتفاق بسیار خوبی بود.

به‌خصوص که این پسر، قبل از فارغ‌التحصیلی در دبیرستان King Magee در سن ۱۹ سالگی در خصوص رفتن به رشته مهندسی مکانیک پرواز سرخورده شده بود.

دیک فرو در سال ۱۹۵۳، یک سازنده هواپیمای مدل برنده جایزه بین‌المللی بود و در همان زمان بود که جزو طرفداران پروپاقرص مجله Road & Track شد.

دیک فرو چه روندی را برای ساختن رودستر خود طی کرد؟

او تصمیم گرفت از مهارت‌هایش برای ساخت ماشین اسپرت شخصی خود استفاده کند و برای این کار، تحت تاثیر Jaguar XK120 roadster بود.

با وجود پوشش‌های فایبرگلاسی که پس از آغاز پروژه دیک فرو به بازار آمد، طراحی او در زمان خود منحصربه‌فرد و بسیار پیشرفته محسوب می‌شد.

او ابتدا مدلی از طراحی خود را ساخت و سپس آن را در مقیاس بزرگتر برای ساخت قالب‌های بدنه، در‌ها و سقف roadster بنا کرد.

دیک از قطعات مکانیکی یک ماشین فورد از کارافتاده متعلق به سال ۱۹۴۶ در گاراژ یکی از همسایه‌ها استفاده کرد و آنها را روی بدنه یک Austin A40 نصب ‌نمود.

یک مغازه مکانیکی در نزدیکی پل خیابان Burrard به نصب بدنه روی شاسی کمک کرد و موتور فورد از کارافتاده سال ۱۹۵۰ را راه انداخت.

دیک، اگزوز dual (دوتایی)، کاربراتور دوقلو، high compression heads و کلاچ کامیون‌های سنگین را داشت. او ماشین خود را بدون پلاک به طرف خانه برد.

پدر یکی از دوستان دبیرستانش یک استاد نقاش بود که ماشین را به رنگ دست‌ساز طلایی برنز (Sierra Gold bronze lacquer) درآورد. فضای داخلی ماشین به شکل حرفه‌ای به رنگ قرمز و کرم درآمده بود و شیشه جلو و سقف تاشو نیز نصب شد.

تنها زمانی که دیک با این ماشین شیطنت کرد و جریمه شد

دیک فقط یک بار با این ماشین جریمه شد.

او این اتفاق را این‌گونه به‌خاطر می‌آورد: «موتور مسابقه‌ای ماشین می‌تپید و اگزوزهای دوئال، شگفت‌انگیز بودند. درست شبیه یک رویا به نظر می‌آمد. تنها زمانی که با این ماشین شیطنت کردم در بزرگراه نزدیک Bellingham، واشنگتن بود».

او ادامه داد: «وقتی پلیس مرا متوقف کرد، سرعت ماشین را تا صد مایل در ساعت بالا برده بودم. آنها از ماشین خوششان آمد. بنابراین، من فقط جریمه شدم».

گرفتن سفارش ساخت یک ماشین دیگر و اتفاق غیرمنتظره‌ای که رخ داد

دیک به مدت ۱۰ سال از ماشین اسپرت خود استفاده کرد. در همان زمان بود که یک دوست خانوادگی برای ساختن یک مدل fastback coupe چهارنفره با او تماس گرفت. دیک فرو نیز برای تکمیل این پروژه، یک مغازه در ونکوور شمالی اجاره کرد.

او در این باره می‌گوید: «قصد داشتم وارد تجارت ساختن این خودروها شوم».

آنچه اتفاق افتاد، کاملا غیر منتظره بود. یک ماشین دیگر از پشت به ماشین کروک او که در منطقه West Vancouver پارک شده بود، اصابت کرد و به‌شدت به آن آسیب رساند. شرکت بیمه به دیک ۶۰۰ دلار پرداخت کرد و او توانست ماشین را نگه دارد. بعد از آن، ماشین کروکش را به یک مرد جوان در ونکوور غربی فروخت.

فرو از قالب‌های خود برای ساخت پنل‌های عقب که روی ماشین خود نصب کرده بود، استفاده کرد.

او که ماشین کروک خود را دیگر ندید، در این باره می‌گوید: «فکر می‌کردم می‌توانم یک ماشین دیگر بسازم. بنابراین، ماشین خودم را فروختم».

وقتی دیک فرو با وجود ناتوانی تحصیلی در دوران دبستان، استاد دانشگاه شد

دیک تصمیم گرفت ادامه تحصیل بدهد و برای همین، در دانشگاه British Columbia ثبت‌نام کرد. او با دریافت چندین لوح افتخار، فارغ‌التحصیل شد و در دو رشته هنر و طراحی، مدرک تدریس به دست آورد.

او در سال ۱۹۷۱ به استرالیا نقل‌مکان کرد و در آنجا به‌عنوان رئیس گروه در یک کالج بزرگ در Perth مشغول به کار شد.

مدت زمانی که او صرف ساخت ماشینش کرد، سبب شد تا دیسلکسیایی که باعث ناتوانی‌اش در دوران دبستان شده بود، از بین برود.

دیک فرو در این باره توضیح داد: «ساختن ماشین، کار بسیار پیچیده‌ای است و هزاران مشکل وجود دارد که باید حل شود. این موضوع باعث فعالیت بیشتر مغز می‌شود».

اتفاق غم‌انگیزی که باعث شد همه چیز از دست برود

او بدنه كوپه نیمه ساخته شده را همراه با قالب‌ها با خود به استرالیا برد تا ماشین کوپه فایبرگلاس و بدنه‌های کروکی را بسازد.دیک می‌گوید: «من قصد داشتم ماشین‌ها را آنجا بسازم، اما زندگی به نحو دیگری پیش رفت». او باید ۳ فرزند خود را بزرگ می‌کرد و به همین دلیل، پروژه ماشین به دست فراموشی سپرده شد.

بعد از آنکه بدنه ماشین و قالب‌ها را به خانه جدیدی در منطقه روستایی Bindoon در ۸۰ کیلومتری شمال پرت منتقل کرد، اتفاق غم‌انگیزی افتاد.

در سال ۱۹۹۶ آتش‌سوزی شد و بر اثر این اتفاق، همه چیزهایی که دیک برای ساختن ماشین‌هایش در دست داشت، در آتش سوخت. او برای از سرگیری پروژه‌های ماشینی خود، ساختمان ویژه‌ای ساخته بود، اما همه چیز از دست رفت.

دختر دیک فرو این روزها به دنبال ماشین قدیمی پدرش می‌گردد

این روزها دیک دلش می‌خواهد ماشین قدیمی خود را ببیند.

Alyn Edwards که به اتومبیل‌های کلاسیک علاقمند است، به‌عنوان شریک تجاری در Peak Communicators، یک شرکت روابط عمومی مستقر در ونکوور فعالیت می‌کند

او ایمیلی از طرف Alix، دختر دیک دریافت کرده که حامل عکس‌هایی از ماشین است. به همراه این خواهش ملتمسانه: «می‌توانید در پیدا کردن ماشین پدرم کمک کنید؟»

به گفته آلین ادواردز، آلیکس در ایمیل خود نوشته بود: «پدرم هنوز مدل اصلی plasticine و قالب plaster ماشین خود را دارد. او اسم خود و تاریخ ساخت ماشین را روی آن حک كرده بود که نشان از ۸ سپتامبر ۱۹۵۳ دارد. من فکر می‌کنم پدرم هنوز هم چندین نقشه کاغذی برای آن دارد، اما آنها در شرایط بسیار بدی قرار گرفته‌اند».

تنها رویای دیک این است که یک بار دیگر در ماشین خود بنشیند

او می‌گوید پدرش با نزدیک شدن به تولد ۸۷ سالگی، تمام مدت به آن ماشین فکر می‌کند.

دیک فرو در تماس تلفنی از استرالیا می‌گوید: «دلم می‌خواهد بدانم که آیا ماشین من هنوز وجود دارد یا نه. این ماشین تمام قلب و روح من بود. عاشق این هستم که یک بار دیگر ببینمش. نشستن در این ماشین، تنها رویای من است».

 

[elfsight_pdf_embed id=”390″]

[elfsight_pdf_embed id=”396″]