خانواده احمدی چطور عمارت ویکتوریایی خود را پناهگاهی کردند برای زنان بیخانمان تورنتو
زنان بیخانمان و نیازمند کمک در تورنتو خانه‌ای جدید در خیابان جارویس داون‌تاون تورنتو دارند؛ عمارت خانواده‌ی احمدی که قرار بود خودشان در آن اقامت کنند
اسپانسر ویژه: پریا اسکویی – مشاور امور مهاجرت – کانادا
بعد از آنکه خانواده‌ی احمدی عمارتی ویکتوریایی را در خیابان Jarvis خریداری کردند، به همراه موسسه‌ی اجتماعی و نیکوکاری Fred Victor کار بازسازی و نوسازی خانه را شروع کردند.
اکنون این ملک به محلی برای زنان بیخانمان و آسیب‌پذیر تورنتو تبدیل شده و زندگی دوباره را به آنها هدیه داده است.
مونا لیزا پیلون به محل زندگی‌اش افتخار می‌کند و با خوشحالی درباره‌ی آن حرف می‌زند.
پیلون سال گذشته بیخانمان شد. ولی حالا، به همراه ۲۵ زن دیگر می‌تواند عمارت Mary Sheffield House را خانه‌ی خود بنامد.
او به سی‌بی‌سی می‌گوید: «فرقی نمی‌کند روز خوبی را پشت سر گذاشته باشید یا روزی بد، مطمئن هستید که تختی برای خواب خواهید داشت.»
او همچنین به امکانات ساده‌ی دیگری نیز مثل گرمایش و سرویس بهداشتی تمیز این عمارت اشاره می‌کند.
این عمارت ویکتوریایی آجری رنگ که در آدرس ۵۱۲ خیابان جارویس واقع در شمال خیابان ولزلی قرار دارد، سال گذشته به طور کلی نوسازی شد و اکنون دارای ۲۵ واحد مسکونی مستقل برای زنان بالای ۵۵ سالی است که از سیستم سرپناه دادن به افراد نیازمند در شهر تورنتو خارج شده‌اند.
خانواده‌ی احمدی همه‌ی خرج و مخارج نوسازی و تعمیر این خانه را تقبل کرد تا بتواند سرپناهی برای زنان نیازمند شهر تورنتو باشد. تغییر کاربری این خانه حاصل تلاش مشترک مالکان آن، مایک و جولیا احمدی و موسسه‌ی خدمات اجتماعی Fred Victor بوده است که به بی‌خانمان‌ها و افراد کم‌درآمد تورنتو کمک می‌کند.
خانواده‌ی احمدی در ابتدا این خانه‌ی سه طبقه را برای خودشان خریده بودند، ولی متوجه شدند که آن فضا را می‌توان به چیزی با تاثیرگذاری بهتر و بیشتر تغییر کاربری داد. آنها خانه را به اسم مری شفیلد نامگذاری کرده‌اند؛ زنی که دفتری را در داون‌تاون برای کمک به فقرا و بینوایان تاسیس کرد و با مشکلات اجتماعی که تورنتو را در اواخر قرن نوزدهم به ستوه آورده بود، مقابله می‌کرد.
مایک احمدی می‌گوید: «خانم‌هایی را اینجا می‌بینیم که با چشمان اشکبار می‌آیند و تشکر می‌کنند. فکر نمی‌کنم که با هیچ مقدار پولی بتوان چنین چیزی را خریداری کرد.»
پیلون، یکی از زنانی که در این خانه زندگی می‌کند، می‌گوید: «ما هم انسان هستیم. ما هم می‌خواهیم خانه‌ای داشته باشیم و بقیه‌ی عمرمان را در آن زندگی کنیم.»
چه شد که این عمارت تبدیل به خانه‌ی زنان نیازمند شد؟
خانواده‌ی احمدی پیمانکارانی را به استخدام در آورده و خودشان هزینه‌ی نوسازی‌ها را تقبل کردند. آنها با موسسه‌ی Fred Victor همکاری کردند و از این طریق توانستند زنان بیخانمان پا به سن گذاشته‌ای را که با این گروه در ارتباط بودند و به کمک نیاز داشتند را شناسایی کنند.
مارک آستون، مدیرعامل موسسه‌ی Fred Victor می‌گوید این ایده در دو سال گذشته در حال پیشرفت بوده است و توضیح می‌دهد که چگونه این خانه می‌تواند به ساکنان مسن‌تر کمک کند.
آستون می‌گوید: «بسیاری از این واحدها به طور کامل در دسترس می‌باشند؛ یک آسانسور هم برایشان نصب شده است.»
این خانه با ۲۶ ساکنی که در خود جای داده، به حداکثر ظرفیت پذیرش خود رسیده است. آستون می‌گوید: «ما امیدواریم که با گذشت زمان، وقتی که این خانم‌ها به خانه‌های بازنشستگی یا خانه‌های سالمندان منتقل شدند، زنان دیگری نیز بتوانند به اینجا بیایند و از این امکانات شگفت‌انگیز استفاده کنند.»
عکس‌العمل منفی همسایگان
موسسه‌ی Fred Victor از افتتاح خانه‌ی مری شفیلد به عنوان نمادی از کمک‌های نیکوکاران کامیونیتی به جمعیت بی‌خانمان‌های تورنتو یاد می‌کند، ولی در مقابل چندین همسایه در خیابان جارویس و منطقه‌ی اطراف آن از این موسسه خیریه و خانواده‌ی احمدی شکایت کردند.
ظاهرا نگرانی آنها از این بوده است که وجود چنین خانه‌ای در محله، پای بی‌خانمان‌های بیشتری را به منطقه باز کند.
کریستین وانگ تام، عضو شورای شهر از حوزه‌ی انتخابیه‌ای که این خانه در آن واقع شده است، از حامیان پروژه بوده و عکس‌العمل‌های منفی نسبت به این خانه را ناامید کننده خوانده است.
وانگ تام می‌گوید با توجه به اینکه ناپایداری وضعیت مسکن و سرپناه‌های شهر یکی از اصلی‌ترین نگرانی‌های شورای شهر تورنتو در ابتدای فصل زمستان است، این خانه می‌تواند الگویی برای توسعه‌دهندگان باشد.
سازندگان ساختمان‌ها ممکن است بگویند که هزینه‌های خانه‌سازی تحمل‌ناپذیر شده است، ولی ما به چنان ساختمان‌هایی نیاز نداریم، ما می‌توانیم از یک ملک خصوصی استفاده کنیم و آن را به محل سکونتی برای افراد آسیب‌پذیر تبدیل کنیم و آنها نیز در عین حال، مبلغ نه چندان هنگفت اما قابل قبولی را به راحتی به دست می‌آورند.
علاوه بر این وانگ تام می‌گوید که شاکیان باید نگاه متفاوتی به این خانه داشته باشند، چرا که نگرانی‌های آنها به واقعیت نپیوسته است. او می‌گوید: «این‌ها زنانی هستند که بخت یارشان نبوده و جامعه فراموش‌شان کرده است و حالا فرصتی به دست آورده‌اند که زندگی‌هایشان را به مسیر دیگری بیندازند.»
خانواده‌ی احمدی و موسسه‌ی خیریه نبردهای حقوقی‌شان را با پیروزی پشت سر گذاشته‌اند و اکنون امیدوارند که این ساکنان جدید بتوانند در مسیر بهبود قرار گیرند.
جولیا احمدی می‌گوید: «ما از همه‌ی این ماجراها یک درس مهم گرفتیم؛ اینکه همه می‌توانند برنده باشند.»
