من عاشق این دفترهای خط‌دار ژاپنی هستم؛ این یعنی چه؟
آیا واقعا این درست است که می‌گویند هر چیزی قدیمی آن خوب است؟ شاید آری و شاید هم خیر. در واقع پاسخ به این پرسش بستگی دارد شما دارید درباره چه چیزی حرف می‌زنید؟
البته حتی آنها هم که دل‌بستگی‌های زیادی به مفهوم «قدیمی» دارند، نفی نمی‌کنند که نمی‌توان و نباید در مقابل تکنولوژی و هجمه آن ایستاد. پس باید چکار کرد و چطور توازن میان عقل و دل را برقرار کرد؟
خانم کارن وان هان نویسنده اهل تورنتو به این پرسش پاسخ می‌دهد.
این شماره آتش خانواده را از اینجا دانلود کنید
می‌دانم این موضوع سبب می‌شود من مثل فردی به نظر برسم که انگار از کره دیگری آمده است، ولی من واقعا دوست دارم بنویسم، آن هم با قلم بر روی کاغذ. البته من هم مانند هر شخص دیگری تلفن هوشمند دارم و یادداشت‌هایی در آن تایپ می‌کنم، اما باز هم هیچ چیزی فرح‌بخش‌تر و دل‌پذیرتر از لمس قلم در دستانم و یک دفتر تمیز که روی میزم گشوده شده نیست. می‌توانید بگویید من قدیمی هستم، اما نه تنها کشوی دراور من هنوز پر است از کاغذ یادداشت و لوازم‌التحریر متنوع و رنگارنگ، بلکه ترجیح هم می‌دهم مجله‌ها را ورق بزنم و کتاب‌ها را در دست بگیرم و لمس کنم و بخوانم. دوست دارم روزنامه‌ها هر روز صبح به در خانه‌ام بیاید و من از خواندن آنها در کنار فنجان قهوه‌ام، لذت ببرم.
تصور می‌کنم این شاید نوعی هیجان احساسی است، زیرا من حتی برای برنامه‌ریزی آنچه در پیش روست هم دوست دارم خاطراتم را علاوه بر ثبت در تقویم دیجیتال، بر روی سررسید کاغذی هم بنویسم (گرچه گاهی ممکن است گیجم هم بکند). همچنین، من به شدت طرفدار تهیه کردن فهرستی از کارها هستم، که البته زمانی که تک تک گزینه‌ها انجام می‌پذیرد و تیک می‌خورد، لذت آن دو چندان می‌شود. و بعد هم، یک وسوسه‌ی دائمی دارم برای خودکارهای مجذوب کننده و محصولات کاغذی با طرح‌های بی‌نظیر. بعضی از این محصولات از برندهای پرطرفدار هستند، مانند این دفترهای بی‌نظیر ژاپنی که به خوبی صحافی شده‌اند، کیفیت بالایی دارند و خطوط‌شان هم به یکدیگر نزدیک است.
چرا قلم و کاغذ برای من از کیبورد حس بهتری دارد؟
تصور می‌کنم این تمایل من به داشتن قلم و کاغذ در دست به‌جای فشردن دکمه‌ها، کمی به احساسات شخصی برمی‌گردد، که البته چیزی از اهمیت و بکر بودن این حس واقعا کم نمی‌کند. اگر بخواهم صادقانه بگویم، من همان‌قدر به دیدن دفتر یادداشت غیر کاغذی دیجیتال علاقه دارم که به دیدن یک اتومبیل بدون راننده. من نمی‌فهمم چرا افراد باید از حس نشستن پشت فرمان اتومبیل محروم شوند؟
خوشبختانه، تحقیقات بسیاری انجام شده که از این حس اشتیاق من به قلم و کاغذ پشتیبانی می‌کند. ظاهرا نوشتن واقعی بر روی کاغذ، بیشتر از تایپ کردن در دستگاه‌های دیجیتال به ما در حفظ و بقای آن اطلاعات کمک می‌کند. شاید پروسه حقیقی یادگرفتن هر چیز، یک بخش واقعی، فیزیکی و قابل لمس دارد. و درست مثل کودکان برای یاد گرفتن هر چیزی باید بتوانیم آن را لمس کنیم.
این دفترها به همین دلیل برای من فوق‌العاده هستند. این دفترها نه تنها شبیه اثاثیه و دکوراسیون‌های فیلم‌های وست اندرسون هستند، بلکه فونت بزرگ و قدیمی روی جلد آنها بیانگر حس نایابی از خودآگاهی است. نکته‌ی دیگر آنکه، نامیدن هرچیزی که قرار است در زندگی ما جای بگیرد، یادآوری می‌کند که شاید این خود زندگی ست که محور اصلی تلاش‌های روزمره ماست.
