روزنامه اقتصادی Financial Post در آخرین شماره خود در مقالهای به قلم Garry Marr نویسنده اقتصادی این روزنامه، بررسی کرده که چرا رؤیای خانهدار شدن در کانادا هنوز زنده است، حتی با وجود گرانی، نرخ بالای بهره و افت قیمتها. او میگوید مالکیت خانه در کانادا دیگر لزوما یک سرمایهگذاری عالی نیست، اما در نبود گزینههای بهتر برای پسانداز و سکونت، هنوز بهترین انتخاب به شمار میرود.
در همین باره Anthony Scilipoti، مدیرعامل Veritas، در یک نشست در تورنتو با عنوان «آیا مالکیت خانه مرده است؟» یادآور شده که نرخ مالکیت در کانادا از ۶۹ درصد در سال ۲۰۱۱ به ۶۶.۵ درصد رسیده و بیشترین افت در میان جوانان بوده است. اما به گفته او، در فرهنگ کانادایی، خرید خانه نوعی نشانهی بلوغ، موفقیت یا ورود به مرحلهی بزرگسالی است.
شخص دیگری که در این باره اظهار نظر کرده، Daniel Foch از شرکت Valery.ca است که اعتقاد دارد مالکیت خانه هنوز نمرده، اما «در مسیر افول» است. او با اشاره به سوئیس میگوید مردم آنجا ترجیح میدهند اجارهنشین باشند و سرمایه خود را در مسیرهای پربازدهتری به کار گیرند، اما در کانادا اغلب مردم تنها از طریق مورگیج و پرداختهای اجباری پسانداز میکنند و دانش مالی محدودی دارند.
در همین حال John Pasalis از Realosophy Realty هشدار میدهد که رشد خانههای در تملک سرمایهگذاران سه برابر سرعت رشد کل بازار است و بیشتر خانهها به واحدهای اجارهای تبدیل میشوند. او میگوید طمع هنوز از بین نرفته و با بازگشت سرمایهگذاران، نسل جوانتر باز هم از بازار بیرون رانده میشود.
اظهار نظر دیگر در این مقاله از سوی Alex Avery، نویسنده کتاب The Wealthy Renter، صورت گرفته که تاکید میکند خانه باید برای سکونت باشد نه سفتهبازی، اما سیاستهای دولتی در دهههای اخیر مردم را به خرید خانه و افزایش قیمتها ترغیب کردهاند. او میگوید: «ما سیستمی ساختهایم که مردم را به سرمایهگذاری پرهزینه و کمنقدینگی سوق میدهد، چون هیچ گزینه بهتری ندارند.»
در پایان، Garry Marr نویسنده اقتصادی روزنامه Financial Post نتیجه میگیرد تا زمانی که اجارهنشینی، با امنیت، گزینههای باکیفیت و مزایای مالی واقعی همراه نباشد، خانهدار شدن؛ با همه معایبی که میتواند داشته باشد، همچنان تنها مسیر مطمئن کاناداییها برای ساخت ثروت و امنیت زندگی خواهد بود.
