این مهاجر لبنانی ۲۵ سال است کفشهای کارمندان دولت را در اتاوا تعمیر میکند
کفشهایی که هر روز از راهروهای شلوغ ساختمانهای دولتی اتاوا عبور میکنند، اگر زبان داشتند، احتمالا یک اسم را بارها تکرار میکردند: محمد مرحی Muhamad Merhi؛ مهاجر لبنانی که سالهاست، کفشهای کارمندان دولت را در مغازه خود تعمیر میکند.
مرحی صاحب Merhi Quality Shoe Repair است؛ مغازه کوچکی در ساختمان دولتی C.D. Howe Building. حدود سه چهارم مشتریهایش کارمندان دولت هستند؛ افرادی که روزشان با جلسه، راهرو و پیادهروهای شلوغ میگذرد و کفش برایشان ابزار کار است.
یکی از این مشتریها، Graeme Parker، میگوید نزدیک به ده سال است یک جفت بوت Blundstone میپوشد؛ بوتی که عمر طولانیاش را مدیون تعمیرها و توصیههای مرحی میداند.
او تعریف میکند مرحی یک بار با یک چیز جادویی زیر کفش تازهاش، مشکل تاول پاهایش را حل کرد. بار دیگر هم برایش دسته چمدانی چرمی ساخت که از نمونه اصلی هم بهتر شد.
مرحی کفاشی را در لبنان نزد پدرش یاد گرفت. خانواده یازده نفره آنها در دهه هشتاد میلادی و در میانه جنگ داخلی لبنان، شب کریسمس به کانادا مهاجرت کردند.
او میگوید سالهای زندگیاش در کانادا را با نخستوزیرها به خاطر میآورد؛ از Brian Mulroney در زمان ورودشان تا سالهای پایانی دولت Jean Chrétien، زمانی که مغازهاش را در همین ساختمان باز کرد؛ یعنی حدود ۲۵ سال پیش.
در این سالها، مشتریها عوض شدهاند، دولتها آمده و رفتهاند، اما مغازه مرحی سر جایش مانده است.
خودش میگوید اگر بیرون از این ساختمان بود، شاید دوام نمیآورد؛ چون هر وقت دولت تعطیل است، کار او هم کساد میشود.
زمستانهای اتاوا دشمن بزرگ کفشها هستند. مرحی میگوید بیشترین آسیبی که میبیند، از نمک پیادهروهاست. وقتی عکس تودههای بزرگ نمک را میبیند، فقط سر تکان میدهد و میگوید این کار کفشها را میکُشد.
او میداند کفاشی شغلی رو به فراموشی است و کمتر کسی حاضر میشود آن را یاد بگیرد. با این حال، قصد دارد دستکم ده سال دیگر هم به کارش ادامه دهد. هم به خاطر مهارتی که کمیاب شده و هم به خاطر چالشی که دوستش دارد؛ وقتی کسی کفشی میآورد که دیگران گفتهاند «درست نمیشود»، و او تلاش میکند خلافش را ثابت کند.
