اقلیت‌های نژادی هنوز جایی در کادر رهبری شرکت‌های کانادایی ندارند

شماره ۱۱۷ هفته‌نامه آتش را از اینجا دانلود کنید

آمارهای جدیدی که به تازگی در تورنتو و مونترال به دست آمده، خیلی‌ها را نگران کرده است. پژوهشگران معتقدند یک نژادپرستی ساختاری در کانادا وجود دارد که به طور سیستماتیک جلوی حضور اقلیت‌ها را در پست‌های بالای مدیریتی می‌گیرد. آمارها نشان می‌دهد با وجود اینکه در تورنتو بیش از نیمی از مردم جزو اقلیت‌های مشهود هستند و تعداد کارمندان و کارگران اقلیت هم مساوی با سفیدپوست‌هاست اما وقتی به سطوح بالای مدیریتی و تصمیم‌گیری می‌رویم، تفاوت آشکاری خود را نشان می‌دهد.

نویسنده روزنامه تورنتو استار در این مطلب با اشاره به نتایج این پژوهش جدید، توضیح می‌دهد که وضعیت موجود چگونه به ضرر اقلیت‌های مشهود است و در ادامه به سراغ مسئولان و کارشناسانی می‌رود که همه از این وضع نگرانند؛ چه آنها که نگاهی اخلاقی به بحث تبعیض نژادی دارند و چه آنهایی که به وجه اقتصادی این پدیده هم نگاه می‌کنند. آنها انتظار دارند اقلیت‌های مشهود مثل همه بخش‌های دیگر، در سطوح بالای مدیریتی هم نقش بیشتری داشته باشند.

یک مطالعه‌ در دانشگاه رایرسون نشان‌دهنده‌ی کمبود شدید اقلیت‌های مشهود در هیئت‌مدیره‌ی شرکت‌هاست.

یافته‌های یک مطالعه‌ی جدید نشان می‌دهد، حضور اقلیت‌های مشهود (visible minorities) در ساختارهای رهبری شرکت‌های کانادایی با موانع بیشتری روبروست. این در حالی است که سهم زنان از کرسی‌های هیئت‌مدیره‌ی شرکت‌های بزرگ پیوسته در حال افزایش بوده است.

سهمی ناچیز از آن اقلیت‌هاست

آمارهای جدید سرشماری کانادا نشان می‌دهد بیش از نیمی از جمعیت تورنتو را اقلیت‌های مشهود تشکیل می‌دهند، اما یک مطالعه‌ی جدید در دانشگاه رایرسون تورنتو نشان می‌دهد که تنها ۳ / ۳ درصد از اعضای هیئت‌مدیره‌ها و
۲ / ۹ درصد از مدیران ارشد بخش خصوصی از این اقلیت‌ها هستند.

بر اساس آمارها، سهم زنان از کرسی‌های هیئت‌مدیره‌ی شرکت‌های بزرگ پیوسته در حال افزایش بوده و از ۸ / ۱۴ درصد در سال ۲۰۱۲ به ۶ / ۲۳ درصد در سال ۲۰۱۷ رسیده است. اما اقلیت‌های مشهود از چنین بختی برخوردار نبوده‌اند و بر اساس مطالعه‌ی «مؤسسه‌ی تنوع دانشگاه رایرسون» حضور آنها در ساختارهای رهبری در طی پنج سال گذشته با افزایشی ناچیز از ۸ / ۲ درصد به ۳ / ۳ درصد رسیده است.

اوضاع نگران‌کننده است

وندی کوکیه، بنیانگذار این مؤسسه و استاد دانشکده‌ی مدیریت تد راجرز می‌گوید: «تنوع فرهنگی، چیزی فراتر از مسأله‌ی جنسیت است. وقتی به میزان حضور اقلیت‌ها در هیئت‌مدیره‌ها نگاه می‌کنیم، با تصویر جالبی مواجه نمی‌شویم.»

این مطالعه شش‌سال به طول انجامید و هزینه‌های آن از طرف «شورای تحقیقات درباره‌ی علوم اجتماعی و انسانی» تأمین شد. در این پژوهش، داده‌های مربوط به مدیران ارشد بزرگترین شرکت‌های مونترال و GTA در شش حوزه‌ی نهادهای انتخابی، دولتی، خصوصی، داوطلب، آموزشی و آژانس‌ها/شوراها/کمیسیون‌ها تحلیل شد. این مطلب از سایت آتش برداشته شده است.

کوکیه می‌گوید گرچه حضور زنان در سطوح بالای مدیریتی بهبود یافته است، این پیشرفت‌ها عمدتا به زنان سفیدپوست مربوط می‌شود.

کوکیه اشاره می‌کند: «در حالی که تعداد زنان سفیدپوست و غیرسفیدپوست در میان قشر کارگر و کارمند تقریباً به یک اندازه است، در سطوح بالای مدیریت شرکتی این نسبت ‍۱۶ به یک به نفع زنان سفید پوست است.»

تورنتو و مونترال؛ مشتی نمونه خروار

مطالعات نشان می‌دهد در تورنتو، ۲۴ درصد از شرکت‌ها بیش از ۳۰ درصد از کرسی‌های هیئت مدیره‌های خود را به زنان سپرده‌اند، در حالیکه در هیئت مدیره‌ی ۲۸ درصد از شرکت‌ها هیچ زنی حضور ندارد. در مقابل، تنها ۳ درصد از شرکت‌ها ۲۰ درصد از کرسی‌های هیئت‌مدیره‌های خود را در اختیار اقلیت‌های مشهود قرار داده‌اند و ۹۰ درصد از شرکت‌ها هیچ فردی از اقلیت‌های مشهود در هیئت‌مدیره‌ی خود ندارند.

در شهر مونترال، که اقلیت‌ها بیش از ۲۰ درصد جمعیت این شهر را تشکیل می‌دهند، در تقریباً ۱۰ درصد از شرکت‌ها عملاً زنان بیش از ۴۰ درصد از اعضای هیئت‌مدیره‌ را تشکیل می‌دهند و در مقابل در ۲۵ درصد از هیئت‌مدیره‌ها هیچ زنی حضور ندارد.

از میان ۶۰ شرکت بزرگ مونترال، تنها در هیئت‌مدیره‌ی سه شرکت افرادی از اقلیت‌های نژادی حضور دارند.

قانونی جدید که قرار است به کمک اقلیت‌ها بیاید

کوکیه می‌گوید: «ما با مشکلی مواجه هستیم.» او می‌افزاید که یافته‌های این تحقیق تأکید دوباره‌ای بر اهمیت تصویب دو لایحه‌ی قانونی است که اکنون پیش روی نمایندگان پارلمان و دولت انتاریو قرار داد و با هدف رهگیری داده‌های مربوط به تنوع در سازمان‌ها تنظیم شده است.

ناودیپ باینز، وزیر نوآوری، علوم و توسعه‌ی اقتصادی در دولت کانادا می‌گوید لایحه‌ی C-25 که اکنون در سناست، شرکت‌های سهامی عام را ملزم می‌کند که داده‌ها و سیاست‌گذاری‌های مرتبط با تنوع نژادی و فرهنگی را گزارش دهند.

او می‌گوید: «ایجاد تنوع نژادی نه تنها کاری اخلاقی است، بلکه از لحاظ اقتصادی نیز کاملا توجیه‌پذیر است. رقابت‌پذیری و توانمندی و قوه‌ی ابتکار شرکت‌های کانادایی ریشه در مردمان این کشور و تنوع نژادی آنها دارد.»

مایکل کوتیو، وزیر خدمات کودکان و جوانان انتاریو و وزیر مسئول مبارزه با نژادپرستی، می‌گوید لایحه‌ی Bill 114  الزام به گزارش داده‌های نژادی، جنسیتی و سایر ویژگی‌های جمعیت‌شناختی را به سازمان‌هایی که با بودجه‌ی استانی فعالیت می‌کنند، گسترش می‌دهد. این مطلب از سایت آتش برداشته شده است.

کوتیو می‌گوید: «حذف نژادپرستی سازمان‌یافته و ارتقای برابری نژادی لازمه‌ی برنامه‌های ما برای ایجاد شغل، رشد اقتصادی و کمک به مردم در زندگی روزمره‌شان است. ما معتقدیم که این داده‌ها در واقع بنیان یک استراتژی کارآمد برای گسترش تنوع نژادی است.»

تیفانی گوچ، مشاور امور عمومی در تورنتو، می‌گوید از پیشرفت اندک اقلیت‌های مشهود شگفت‌زده نشده است، چرا که اساساً امید بر این بوده است که تغییرات به مرور زمان از تنوع جنسیتی به سایر حوزه‌ها نشت پیدا کند.

گوچ می‌گوید: «هر گفتگویی برای آنکه بتواند شکل بگیرد، به حداقل‌های لازمی احتیاج دارد.» او بر این باور است که دو لایحه‌ی پیشنهادی دولت می‌تواند پایه‌ی خوبی برای گفتگوی معنادار درباره‌ی تنوع در سازمان‌ها ایجاد کند.

آندی شی، مدیر اجرایی انجمن متخصصان چینی در کانادا، از ضعف حضور اقلیت‌ها در نقش‌های رهبری احساس سرخوردگی می‌کند؛ آن هم در شرایطی که کانادا به چند فرهنگی بودن خود می‌بالد.

شی می‌گوید: «هنوز این تصور ناخودآگاه وجود دارد که اقلیت‌های نژادی به اندازه‌ی کافی خوب نیستند و این ترس هست که ما نمی‌توانیم عملکردی به خوبی یک شخص سفید پوست داشته باشیم. باید سهمیه‌بندی‌هایی برقرار شود که سازمان‌ها را ناگزیر به تغییر کند.»

تورنتو؛ شرایط زنان از وضعیت اقلیت‌ها بهتر است

آمارهای سال ۲۰۱۷ نشان می‌دهد، زنان در رده‌های بالای مدیریتی در شهر تورنتو حضور قابل قبولی داشته‌اند.

بنابر آمارها آنها ۴۲ درصد از پست‌های مدیریتی آژانس‌ها/هیئت‌مدیره‌ها/کمیسیون‌ها، ۱ / ۴۰ درصد از بخش آموزش، ۵ / ۴۲ درصد از بخش امور داوطلبانه، ۴ / ۴۴ درصد از بخش دولتی و ۵ / ۴۱ درصد از پست‌های انتخابی از طریق رأی مردم را به خود اختصاص داده‌اند. این مطلب از سایت آتش برداشته شده است.

با وجود این، حضور اقلیت‌های مشهود در سال ۲۰۱۷ همچنان در تمامی عرصه‌ها به شکل رقت‌آوری پایین است و تنها ۲ / ۱۷ از پست‌های مدیریتی در آژانس‌ها/هیئت‌مدیره‌ها/کمیسیون‌ها، ۱ / ۲۳ درصد از بخش آموزش، ۳ / ۱۲ درصد از بخش امور داوطلبانه، ۹ درصد از بخش دولتی و ۸ / ۲۹ درصد از پست‌های انتخابی از طریق رای مردم را دربر می‌گیرد.