۷۰ درصد مردم انتاریو در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که یا خیلی بزرگ است یا خیلی کوچک
شماره ۹۱ هفته نامه آتش را از اینجا دانلود کنید
آیا خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنید، جوابگوی نیازهای شماست؟ آیا خانه زیادی بزرگ یا بیش از اندازه گران نیست؟ گزارشی که تازگی از سوی «مرکز تحلیل‌های اقتصادی کانادا» منتشر شده است، نشان می‌دهد ساکنان انتاریو نمی‌توانند مسکنی مناسب نیازهای خود را بیابند و تملک خانه‌هایی با اندازه‌ی اشتباه، باعث شده قدرت خرید آنها کمتر شود. در واقع اشتباه در محاسبه اندازه خانه، باعث بروز مشکل برای خریداران شده است.
گزارش جدید «مرکز تحلیل‌های اقتصادی کانادا» CANCEA نشان می‌دهد حدود ۷۰ درصد از جمعیت بزرگترین استان کانادا یعنی انتاریو در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که برای خانوادههای آنها یا زیادی کوچک است و یا زیادی بزرگ. یافته‌ها نشان می‌دهد این موضوع بر شاخصی تاثیر می‌گذارد که نسبت قدرت خرید به اندازه خانه را می‌سنجد.
خانه‌های خیلی بزرگ یا خیلی کوچک
این گزارش آشکار می‌سازد که هزاران نفر از نسل بیبی‌بومرها (کسانی که از سال ۱۹۴۳ تا ۱۹۶۰ به دنیا آمده‌اند) جزء بیش از ۵۰ درصد خانوادههای انتاریو هستند که در فضایی بزرگ‌تر از نیاز خود زندگی می‌کنند.
این در حالی است که حدود ۲۰ درصد از مردم در فضایی بیش از اندازه کوچک به سر می‌برند. داده‌های CANCEA همچنین نشان می‌دهد که پنج میلیون اتاق خواب بدون استفاده یا خالی در انتاریو وجود دارد.
پل سمتانین، رئیس اجرایی این گروه، در بیانیه‌ای می‌گوید: «متأسفانه این صاحبخانه‌ها اگر بخواهند به خانه‌ی کوچکتر و مناسبی نقل مکان کنند، گزینه‌های محدودی برای جابجایی در منطقه دارند؛ راه حل این مشکل، در اصطلاح ساختن خانه‌هایی در«حد میانه گمشده» missing middle است.»
کلید دستیابی به این اصطلاحا حد میانه گمشده، ساخت تعداد بیشتری از خانه‌های semi-detached ،row homes، تاون‌هاوس‌ها، مولتی‌پلکس‌ها و آپارتمان‌های حیاط‌دار courtyard apartment است؛ امری که به نقل مکان جمعیت بیشتری از مردم به خانه‌های با فضای کوچکتر منجر خواهد شد.
این گزارش بیان می‌کند که رشد قیمت‌ها در تورنتو و مناطق اطراف آن به حدی بالاست که اگر این پروسه به طور تصادفی اتفاق می‌افتاد، احتمال وقوع آن یک از ۱۶,۰۰۰ بار بود. با وجود این، در گزارش آمده است که قیمت، تنها یکی از معیارهای قدرت خرید است و اگر نسبت قیمت‌ها به درآمدها را محاسبه کنیم، نتایج متفاوتی خواهیم گرفت.
قدرت خرید خانه؛ معیاری کلیدی برای تحلیل وضعیت
بر اساس معیار نسبت قیمت به درآمد، تورنتو شهر «نسبتا ارزان»ی است و تنها یک سوم گران‌ترین شهرهای دنیا مانند هنگ‌کنگ، هانوی (پایتخت ویتنام) و بمبئی قیمت دارد. در مقایسه با دیگر شهرهای بزرگ آمریکای شمالی و شهرهای به اصطلاح کلاس جهانی، تورنتو از لحاظ قدرت خرید بر اساس نسبت قیمت به درآمد، در ردیف برلین، بوستون و ملبورن قرار می‌گیرد.
اما در این گزارش، قدرت خرید چگونه محاسبه شده است؟ خیلی ساده است. نویسندگان این گزارش برای محاسبه‌ی قدرت خرید، نسبتی را تعیین کرده‌اند که اینگونه توضیح داده می‌شود: هزینه‌های خرید خانه تقسیم بر درآمدِ خالصِ تحت اختیار. با این فرمول، Shelter Consumption Affordability Ratio – SCAR یا «نسبت قدرت خرید مصرف سرپناه» به دست می‌آید. بر این اساس، هر چه این عدد بالاتر باشد یعنی قدرت خرید مردم آن منطقه پایین‌تر است.
این گزارش به خوبی نشان می‌دهد که SCAR برای انتاریو، GTA و همیلتون، بالاتر از دیگر مناطق در کاناداست.
بر اساس گزارش رسانه‌ها، در انتاریو و GTHA، قدرت خرید از اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰ تا به امروز به میزان ۴۰ درصد و از ۲۰۰۰ تا کنون ۱۵ درصد کاهش یافته است.
آمارهای رسمی نشان می‌دهد در ۳۵ سال گذشته، نرخ مالکیت خانه در تورنتو به میزان ۲۳ درصد رشد داشته است، در حالی که در همین بازه‌ی زمانی، مالکیت در تمام انتاریو رشد ۱۱ درصدی را تجربه کرده است.
بر اساس محاسبات این گروه، در میان نزدیک به ۴۰ شهر در کلاس جهانی که آنها بررسی کرده‌اند، کلگری از بالاترین نرخ مالکیت خانه برخوردار است. اسلو در رده‌ی دوم قرار دارد، تورنتو سوم است و اتاوا چهارم و ونکوور رتبه‌ی دهم را به خود اختصاص داده است.
در این گزارش می‌خوانیم: «با وجود این، بالا بودن نرخ مالکیت موجب نمی‌شود که شهری را در کلاس جهانی بدانیم. در واقع به نظر می‌رسد که عکس این قضیه صادق باشد؛ ارتباط بین نرخ مالکیت و رتبه‌ی کیفیت زندگی، منفی است.»
یکی از حوزه‌هایی که به نظر نمی‌رسد مشکل‌آفرین باشد، اما شهرداری تورنتو آن را هدف قرار داده است، مسأله‌ی واحدهای خالی است. این گروه تخمین می‌زند که ۵ / ۱ درصد از موجودی مسکن انتاریو، یا حدود ۸۵,۰۰۰ واحد مسکونی، خالی باشد؛ که نسبت به نرخ ۳ درصدی سال ۲۰۱۱ کاهش نشان می‌دهد.
سمتانین می‌گوید طی یک دهه‌ی آینده در انتاریو به ۱۰۰ میلیارد دلار واحدهای اجاره‌ای، با تأکید روی فضاهای خانوادگی، نیاز خواهد بود. این گزارش نشان می‌دهد که ۴۵ درصد از خانوارهای GTHA در خانه‌های ویلایی و ۳۵ درصد در کاندوها زندگی می‌کنند.
این گزارش از مسئولان و برنامه‌ریزان شهری تورنتو می‌خواهد که سیاست‌های منطقه‌بندی تغییر پیدا کند تا خانه‌های بیشتری از نوع «حد میانه گمشده» امکان ساخت بیابد.
