یک فرد مجرد برای اینکه بتواند در ریچموندهیل خانه بخرد باید ۷۵ سال پس‌انداز کند، زوج باشند ۲۷ سال

یک گزارش جدید نشان می‌دهد که احتمالا یک فرد مجرد در تورنتو تنها در صورتی می‌تواند صاحب خانه شود که تقریبا تمام طول عمر خود پس‌انداز کند.

گزارش تازه‌ای در سایت املاک کانادایی Point2Homes نشان می‌دهد یک فرد مجرد در تورنتو باید ۴۷ سال و ۹ ماه پول خود را پس‌انداز کند، تا بتواند در این شهر خانه‌ای بخرد.

این درحالیست که در مناطقی مانند رجاینا و Saskatchewan این زمان حدود سه سال و سه ماه است.

اگر زوج باشید، این زمان در تورنتو به ۱۱ سال و ۱۰ ماه و در رجاینا و ساسکاچوان به یک سال و ۷ ماه کاهش می‌یابد.

برای کسانی که رویای زندگی در برخی مناطق خاص GTA را در سر دارند، وضعیت بدتر است: در منطقه Oakville، باید تقریبا ۵۱ سال و ۸ ماه پس‌انداز کرد. این زمان برای زوج‌ها ۱۳ سال و ۱۰ ماه است.

و در ریچموندهیل، تخمین زده می‌شود که این رقم ۷۵ سال است. این طولانی‌ترین زمان در کل کانادا است که نزدیک به نرخ میانگین امید به زندگی در کشور هم هست. این مدت برای زوج‌ها ۲۷ سال است.

در گزارش این شرکت آمده: «با توجه به قیمت‌های بالای خانه و درآمدهای نه چندان مناسب در شهرها، مبلغی که خریداران پس از تضمین وام باید پوشش دهند، باز هم بسیار زیاد است. این امر به‌طور قابل‌توجهی گزینه‌های خریدارانی که برای اولین‌بار خرید می‌کنند را محدود می‌سازد، به‌ویژه در شهرهایی که قیمت خانه از مرز ۱ میلیون دلار عبور کرده است.»

به نظر می‌رسد اعداد Point2Homes واقع‌بینانه هستند زیرا آنها براساس قانون ۲۰/۳۰/۵۰، فرض می‌کنند تنها ۲۰ درصد از درآمد یک فرد باید صرف پس‌انداز شود.

قانون ۲۰/۳۰/۵۰، یک روش ساده برای بودجه‌بندی است که به افراد در مدیریت مالی شخصی و پس‌انداز برای اهداف بزرگ مانند خرید خانه، کمک می‌کند.

این قانون درآمد پس از کسر مالیات (درآمد خالص) را به سه دسته هزینه تقسیم می‌کند:

بخش اول: ۵۰ درصد برای نیازها – این بخش شامل هزینه‌های ضروری مانند اجاره یا وام مسکن، قبوض، بیمه، و هزینه‌های غذایی است. این هزینه‌ها آن دسته از پرداخت‌هایی هستند که برای ادامه زندگی روزمره ضروری هستند.

بخش دوم: ۳۰ درصد برای خواسته‌ها – این بخش برای هزینه‌های غیرضروری در نظر گرفته شده که شامل سرگرمی‌ها، تفریحات، خریدهای غیرضروری و سایر مواردی می‌شود که بیشتر برای لذت بردن از زندگی لازم هستند تا یک نیاز اساسی.

بخش سوم: ۲۰ درصد برای پس‌انداز: این بخش به پس‌انداز، سرمایه‌گذاری، و پرداخت بدهی‌های غیرضروری مانند کردیت کارت یا وام‌های شخصی اختصاص داده می‌شود.